เควนตินจ้องไปที่เอเลโอโนราที่กำลังหมดสติ
เธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่ปูด้วยผ้าไหมสีม่วง ผิวของเธอดูขาวขึ้นเรื่อยๆ
ผมสีดำและหนาของเธอกระจัดกระจายอยู่บนหมอนเหมือนสาหร่าย
เควนตินเหยียดมือออกแล้วเอานิ้วจิ้มผมของเธอ เขาจัดผมที่อ่อนนุ่มของเธอ ร่องรอยของความอ่อนโยนแวบเข้ามาในดวงตาของเขา และเสียงของเขาก็แหบแห้ง “ทำไมทุกครั้งที่ฉันทำร้ายเธอ หัวใจของฉันจะเจ็บอย่างหายใจไม่ออก ทำไมเธอถึงเป็นลูกสาวของไซม่อน ถ้าเธอไม่ใช่ลูกสาวของเขา เราคงไม่เป็นแบบนี้”
เมื่อพูดถึงไซม่อน อารมณ์ของเควนตินก็ทรุดลงอีกครั้ง
เขาดึงมือกลับทันที เดินไปข้างเตียง และหยิบบุหรี่ออกจากกล่องบุหรี่ จากนั้นเขาก็เปิดประตูกระจกและยืนอยู่บนระเบียงที่เปิดโล่ง
มีลมกระโชกแรงที่ระเบียง ผมของเควนตินปลิวว่อนเป็นระเบียบ
เขาจุดบุหรี่และอนุญาตให้เปิดหรือดับดอกไม้ไฟ
เขาไม่สามารถบอกได้ว่ายืนมานานแค่ไหนแล้ว
จนกระทั่งโทรศัพท์ใ
