ตอนที่ 14 : ห่วง

1796 คำ

นิมายิ้มให้กับลูกค้าที่เดินเข้ามา ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนปานรวีนั่นเองถือ ได้ว่าเป็นลูกค้าประจำ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวก็ตาม ปานรวียื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้นิมา หลังจากทักทายและฝ่ายที่อายุมากกว่ารับไหว้ แล้วยิ้มให้เหมือนเช่นทุกครั้งที่ได้พบกัน ปานรวีมองไปรอบๆ บริเวณร้าน นิมาเห็นเข้าก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ “ขนมจะให้คนมารับ หรือจะให้นิ่มไปส่งดีคะ” นิมาถาม หลังจากเห็นรายการจากกระดาษแผ่นที่ปานรวียื่นให้ “รบกวนทางร้านไปส่งให้ดีกว่าค่ะ” ปานรวีบอก “ยินดีค่ะ เอ่อพี่ป๊อบเจอหมอของพวกเราบ้างหรือเปล่าคะ” “เจอหลังสุดก็วันที่เจอนิ่มกับทิพย์นั่นล่ะคะ” ปานรวียิ้มน้อยๆ แต่คนช่างสังเกตพอจะดูออกกับแววตาที่ดูเศร้าไปบ้าง “สงสัยจะงานยุ่ง ไม่แวะมาทานขนมเลย” “สวัสดีค่ะ อ๋อมล่ะคะ” ทองทิพย์เดินเข้ามาทักทาย “สวัสดีค่ะ ถามหาเพื่อน พี่จะไปหาที่ไหนมาให้ทิพย์ได้ล่ะคะ” “เพื่อนทิพย์ไม่อยู่บ้าน ก็คงเป็นโรงพยาบาล หรืออาจจะแวะไปเยี่ยมพี่ป๊อบที่บ้านอะไรแบบนี้หรือเปล่าคะ” ทองทิพย์ยิ้มน้อยๆ นิมาทำสายตาดุใส่เมื่อเห็นรอยยิ้มของปานรวีจางไป “ไม่นะ หายไปเลย ตั้งแต่วันนั้นยังไม่ได้คุยกันเลยค่ะ” “หายไปเลย ไม่ติดต่อพี่ป๊อบ ไม่สบายหรือเปล่าคะ” ทองทิพย์ได้ทีรีบ พูดเผื่อว่า ความห่วงใยจะทำให้เห็นอะไรชัดขึ้น แต่ก็นึกขำนะ เอาเรื่องป่วยไข้ มาใช้กับคนเป็นแพทย์ ซึ่งคงหายากินเองหรือไม่ก็ให้เพื่อนคนอื่นๆ ช่วยได้ “บ้าไอ้อ๋อมมันเป็นหมอนะ ป่วยจะไม่ดูแลตัวเองเลยหรือไง ทิพย์ก็พูดให้เป็นห่วง แต่ก็หายไปหลายวันนะ เป็นอาทิตย์แล้วมั้ง” นิมามองสบตากับ ทองทิพย์ที่แทบจะหัวเราะออกมา น้ำเสียงทำมาดุแต่ก็ดูเหมือนจะช่วยเติมเชื้อความห่วงใยให้กับคนที่กำลังทำท่าคิด “ไอ้คนเป็นหมอนั่นแหละตัวดี ชอบคิดว่า ตัวเองไม่เป็นอะไรรอจนแย่นั่นแหละถึงจะรู้ตัวว่าไหมล่ะ” ทองทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นจริงเป็นจัง นิมาแอบยิ้มน้อยๆ และหุบยิ้มทำหน้านิ่งในทันที เมื่อปานรวีมองสบตา “พี่ขอขนมเพิ่มหิ้วกลับบ้าน สักหน่อยนะคะ สองสามอย่าง นิ่มเลือกให้ด้วยนะคะ” ปานรวีพูด แล้วยิ้มให้ทั้งสองสาวที่สาวหนึ่งไปจัดการเรื่องขนม ส่วนทองทิพย์ยังยืนเป็นเพื่อนอยู่ “ไปนั่งรอดีกว่าค่ะ แม่นิ่มนวลบางทีก็ใจเย็นเรื่องเลือกขนมให้ลูกค้า” ทองทิพย์หัวเราะเล็กๆ เมื่อเห็นปานรวียิ้มแล้วหันไปมองนิมาที่เลือกขนมใส่ถาดและส่งต่อให้พนักงานจัดใส่กล่อง “ขอบคุณค่ะ” ปานรวีบอกทองทิพย์ที่พาเดินไปนั่งโต๊ะด้านใน ซึ่งลับตาหน่อย ปานรวีเดินตามไปเงียบๆ ทองทิพย์ชวนพูดคุยเรื่องทั่วๆ ไป ไม่ได้พูดถึงเรื่องของเอรินอีกเลย ซึ่งทำให้ปานรวีแปลกใจ เพราะไม่เหมือนครั้งก่อนที่ทองทิพย์จะพูดแต่เรื่องของ เอรินเสียเป็นส่วนใหญ่ “ทิพย์เป็นเพื่อนกับอ๋อมนานแล้วหรือคะ” เมื่อมีชื่อของเพื่อนรักขึ้นมาทำให้ทองทิพย์แอบยิ้มอยู่ในใจ เพราะที่พูดแต่เรื่องทั่วๆ ไปนั้น อยากรู้ว่าจริงๆ แล้วคนที่ท่าทางนิ่งๆ นั้น ยังสนใจในตัวของเอรินอยู่หรือไม่ “นานแล้วค่ะ จำไม่ได้แล้วว่า เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไร แต่ทิพย์ก็รัก อ๋อมนะคะ เป็นห่วงเหมือนกันอยู่คนเดียว ดีตรงที่หมู่บ้านระบบความปลอดภัยค่อนข้างดีหน่อย” ทองทิพย์บอกถึงความห่วงใยที่มีต่อเอริน “ขับรถกลับเวลาเลิกงานดึกๆ น่าเป็นห่วงกว่านะ พี่ว่า” “ค่ะ แต่อ๋อมไม่ค่อยบอกใครหรอกค่ะ คงไม่อยากให้เพื่อนกังวล” “แสดงว่า อ๋อมเล่าให้พี่ป๊อบฟังสิคะ เรื่องทำงานดึกน่ะ” ทองทิพย์ถามกลับในทันที “ก็มีบ้างค่ะ บอกว่าออกเวรดึก แต่ขับรถสบายดีแป๊บเดียวก็ถึงบ้าน” “แต่ก็แปลกทำไมหายเงียบไป” ทองทิพย์พูดขึ้น “อาจจะอยู่กับคนที่ทิพย์พูดเอาไว้ เมื่อคราวก่อนมั้งคะ ที่อาจจะไม่ใช่ตรัย” ปานรวียิ้มน้อยๆ ให้กับทองทิพย์ พอดีกับที่นิมาเดินเข้ามาพอดีพร้อมกับขนมที่จัดเตรียมให้เรียบร้อย “เรียบร้อยค่ะ พี่ป๊อบ” นิมายิ้มให้คนที่ลุกขึ้นในทันที “ขอบคุณคะ” ปานรวีบอกกับนิมา แล้วหันไปมองสบตากับทองทิพย์ที่รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ปานรวีพูดเมื่อสักครู่ “ขอบคุณพระคุณมากค่ะ ที่มาอุดหนุนนิ่มบ่อยมาก” “ถ้าอย่างนั้น พี่ขอตัวก่อนนะคะ เออถ้านิ่มจะไปส่งขนมก็โทรศัพท์แจ้งพี่ก่อนก็ดีนะ จะได้ให้เด็กลงมารอรับ” “ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ พี่ป๊อบ” นิมากับทองทิพย์พนมมือไหว้ปานรวี ที่รับไหว้และจ้ำอ้าวไปที่รถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไร มองอะไรจ๊ะ มองคนสวยจนลับตาเชียวนะ” นิมายิ้ม “แหมมีแซว รักแม่นิ่มนวลคนเดียวเลย แต่พี่ป๊อบดูแปลกๆ” “ยังไงล่ะ” นิมาถามและนั่งลงข้างๆ ทองทิพย์ “ไม่เจอกัน ไอ้หมออ๋อมก็หายไป ไม่เห็นมานั่งหน้าหงอยเหมือนตอนที่นิ่มเคยเล่าให้ฟังเลย เออว่าแต่ว่ามันหายไปไหน” ทองทิพย์รำพึงออกมา “งานยุ่งล่ะมั้ง” “พี่ป๊อบพูดเหมือน รู้เรื่องนะ แต่พูดไม่ชัดนักพูดเหมือนอ๋อมมันมีใครที่ไม่ใช่พี่ป๊อบและไม่ใช่ตรัย” ทองทิพย์บอกกับนิมาที่รีบหันมาจ้องหน้า “บ้าไม่น่าใช่อย่างนั้นนะ หรืออาจจะทำตามที่นิ่มแนะนำให้อยู่ห่างๆ ดูปฏิกิริยาพี่ป๊อบที่ก็ดูห่วงออกนอกหน้าเหมือนกันนะ” นิมาพูดยิ้มๆ เอนศีรษะพิงที่ไหล่ของทองทิพย์ ซึ่งหันมาจูบเบาๆ “รู้ได้อย่างไรว่าเป็นห่วง ในเมื่อไม่ได้เจอกัน” ทองทิพย์ถาม “ขนมที่หิ้วกลับไปน่ะ คิดว่าของใครล่ะ นิ่มน่ะเลือกขนมที่อ๋อมชอบทั้ง นั้นเลย พี่ป๊อบก็เหมือนรู้กับนิ่มสั่งขนมแต่ให้นิ่มช่วยเลือกให้ ขนมที่พี่ป๊อบซื้อทานน่ะ นิ่มจำได้นะแต่ไม่ได้เลือกให้ไป” นิมาหัวเราะเล็กๆ เฝ้าภาวนาว่าขอให้การคาดเดาเป็นจริงเถอะ ถึงแม้นว่า ปานรวีจะมีคู่หมั้นคู่หมาย หากแต่ว่าความเฉียบคมและสายตาที่แน่วแน่นั้น อาจจะทำให้ปานรวีชัดเจนกับความรู้สึกถึง แม้ว่าคนที่ทำให้รู้สึกดีอยู่นั้นจะเป็นผู้หญิงก็ตาม “ถ้าเกิดเป็นอย่างที่เราคิด แล้วพี่ป๊อบเลือกแต่งงานล่ะ” ทองทิพย์ถามนิมาที่ยิ้มน้อยๆ “เราก็หอบไอ้หมออ๋อมไปอยู่บ้านเราสักพัก” “แต่ผู้กองอาจจะเลือกความเหมาะสมก็ได้นะ ซึ่งคงใช้ชีวิตได้ง่ายกว่า” ทองทิพย์พูดพร้อมด้วยรอยยิ้มจางๆ เมื่อนึกถึงเอริน “ตกลงยังไง เราควรจะเชียร์หรือห้ามดีล่ะ” “ต้องดูท่าทีของทั้งสองฝ่าย แต่อ๋อม ทิพย์ว่าดูไม่ยากนะ ส่วนพี่ป๊อบทิพย์ไม่ค่อยแน่ใจ เพราะท่าทางระวังตัวที่แสดงออกให้เห็นนั้น อาจจะทำให้พี่ป๊อบเลือกในสิ่งที่ดีกับคนรอบข้างมากกว่า” “ถึงแม้ตัวเองจะไม่มีความสุขอย่างนั้นน่ะ หรือ” นิมาถาม “แล้วนิ่มล่ะ มีความสุขหรือเปล่า” ทองทิพย์ยิ้ม เมื่อคนที่เอียงไหล่พิงศีรษะอยู่นั้นนั่งตัวตรงหันมามองสบตาในทันที “มาก รักมากขึ้นทุกวันด้วย อยากนัวเนียด้วยทั้งวันทั้งคืนเลย” “โอ้เพิ่งรู้นะ เห็นเงียบๆ ดูๆ ยังจะมาทำสายตาวิบวับใส่เค้าอีก” “เปล่าไม่ได้ทำมันเป็นเองโดยอัตโนมัติ” นิมายิ้มทะเล้นให้ “มากอดหน่อยดิ คนอะไรยิ่งนานวันก็ยิ่งน่ารัก ไปเที่ยวกันไหม ไกลๆ สักสิบวันจะได้นัวเนียให้เบื่อเลย” ทองทิพย์อมยิ้ม “ไม่เอาอ๊ะ ไปเที่ยวก็ต้องออกไปโน่นไปนี่ จะได้นัวเนียป๊ะละ หยุดอยู่บ้านดิ สองสามวันเกงานกันได้เล่นกับหลานด้วย เมื่อเช้าพี่นาบอก เราสองคนจะหาเงินไปทำอะไรกันเยอะแยะไม่เห็นจะค่อยได้ใช้เลย” ทองทิพย์ยิ้ม เมื่อได้ยินนิมาพูดถึงพี่สาว “แล้วตอบไปว่าอย่างไรล่ะคะ” “บอกทำไว้ให้หลานไง” นิมาหัวเราะ “บอกแบบนั้น พี่นารีบไล่มาทำงานเลยอะสิ” “ถูกต้องค่ะ” นิมาบอก “ทิพย์รู้สึกโชคดีนะ ที่มีนิ่มอยู่ข้างๆ ตลอด เห็นอ๋อมแล้วสงสาร” “แหมกว่าเราสองคนจะเข้าใจกันได้น่ะ ตีกันแทบแย่ น้ำตาจะท่วมบ้านอยู่แล้ว ทิพย์นั่นแหละชอบรังแก ทำให้นิ่มร้องไห้อยู่เรื่อย” นิมาแกล้งทำท่าทางงอนๆ “เค้าเข้าใจผิดนี่นา ขอโทษแล้วด้วย ตัวเองน่ะก็ทำโทษเค้าซะสาหัส แต่อย่างไร ก็ขอบคุณนิ่มนะ ที่ช่วยดูแลทิพย์” ทองทิพย์จูบเบาๆ ไปที่แก้มของนิมา “กลับบ้านเหอะ อยากนัวเนียแล๊ว” นิมายิ้มทะเล้น “อะไรเมื่อคืนกว่าจะได้นอน” ทองทิพย์หัวเราะ “อย่ามามั่วตัวเองนั่นแหละ กวนเค้า” นิมาอมยิ้ม “งั้นพรุ่งนี้เกงานเลยมะ อยู่กับบ้านเฉยๆ เสื้อผ้าไม่ต้องใส่ ดีปะ” “บ้าปอดบวมตายพอดี ทะลึ่งนะเราน่ะ” นิมาบีบจมูกของทองทิพย์ที่แกล้งร้องโวยวาย “เอ๊าไหงเป็นงั้นล่ะ นิ่มเป็นคนเริ่มก่อนนะ” “อย่ามาเถียง ไม่งั้นจะไล่ลงมานอนชั้นล่างนะ” นิมาแกล้งพูดเสียงเข้ม “ทุบบ้านเหลือแค่ชั้นเดียวดีกว่า เกิดวันไหนโกรธจริงจะได้ไม่โดนไล่” “เคยโกรธด้วยเหรอ ตั้งแต่ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกันน่ะ” นิมาถาม “งอนบ่อยๆ” ทองทิพย์ยิ้มทะเล้นให้ “ทิพย์อ๊ะ ไม่เคยสักหน่อย” “อย่ามางอแงนะ งอแงทีไรโดนจับถอดเสื้อผ้าทุกที” “ไปเหอะกลับบ้าน อยากกอดจะแย่แล๊ว” นิมาจูบเล็กๆ ไปที่ริมฝีปากเรียวบางของทองทิพย์ที่อมยิ้ม มองตามคนที่เดินเข้าไปยัง ห้องทำงานด้านหลังเพื่อหยิบกระเป๋าถือและสั่งงานพนักงานเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more