ตอนที่ 11 : ห้ามหรือยุ

1938 คำ

ทองทิพย์ดูแลปานรวีอย่างดี พร้อมให้ข้อมูลต่างๆ มากมายเกี่ยวกับสปอร์ตคลับ โดยเฉพาะเรื่องการออกกำลังกายในหลายๆ รูปแบบ รวมถึงโยคะซึ่งปานรวีฝึกอยู่เป็นประจำทุกวัน ทองทิพย์เหลือบไปมองทางสองสาวที่คุยกันอยู่เห็นหน้าจ๋อยๆ ของเอรินเข้าพอจะคาดเดาได้ว่า นิมาคงพูดคุยอะไรไปบ้างแล้ว ทองทิพย์ยิ้มน้อยๆ ให้นิมา “อ๋อมเป็นอย่างไรบ้างค่ะ งอแงกับพี่ป๊อบบ้างหรือเปล่าคะ” “ก็ไม่นะคะ ปกติอ๋อมงอแง หรือคะ” ปานรวียิ้มน้อยๆ ให้ทองทิพย์ “เวลาเหนื่อยๆ ก็มีบ้างค่ะ มาอ้อนจนบางทีทิพย์ออกอาการหวงนิ่มให้เห็นเลย ก็มี” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ แอบชำเลืองมองคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ “ทิพย์กับนิ่ม” ปานรวีไม่ได้พูดต่อ แต่หันมายิ้มน้อยๆ ให้เหมือนเดิม “เป็นคนรักกันค่ะ ทิพย์ออกจะขี้หวงนิดหนึ่ง แต่อ๋อมมันชอบแกล้ง” “นิ่มน่ารักมาก อัธยาศัยดีดูแลลูกค้าดั่งกับเป็นญาติเลยนะ” “แล้วอ๋อมล่ะคะ” ทองทิพย์พุ่งเข้าประเด็นที่พูดอ้อมไปอ้อมมาอยู่ “อ๋อมช่างเอาใจใส่ดูแล จริงใจ บางทีมากเสียจนตัวพี่เองยังคิดว่า รู้จักกับอ๋อมมานานมากแล้วเลยนะ” ปานรวีบอก “ปกติไม่เห็นเป็นนะคะ” ทองทิพย์แอบยิ้ม “ไม่เห็นเป็นอะไรคะ” ปานรวีแอบถอนใจเล็กๆ “ปกติไม่เห็นค่อยไปวุ่นวายกับใคร กับเพื่อนก็ไม่ได้ไปมาหาสู่สนิทมาก มายนัก ทิพย์ว่าทิพย์กับนิ่มสนิทแล้วนะคะ ยังไม่เคยได้ ไปไหนมาไหนแบบไปซื้อของเข้าบ้านอะไรแบบนี้ด้วยกันสักที ได้พี่สาวท่าทางจะลืมเพื่อนรักเสียก็ไม่รู้ นะคะ” ทองทิพย์บอก “หรือคะ” ปานรวีพูดเพียงแค่นั้น เพราะเริ่มจะรู้สึกแปลกกับการพูดถึงเรื่องของเอรินและตัวเธอเอง “พูดเล่นน่ะค่ะ อ๋อมน่ะน่ารักเสียจนทำเอานายตรัยว๊าวุ่นได้ คนอื่นๆ ก็น่าจะว๊าวุ่นได้เหมือนกัน ว่าไหมคะ พี่ป๊อบ แต่สงสัยจะยังไม่ เจอคนที่ใช่ แต่นายตรัยเพื่อนๆ แอบเชียร์และลุ้นกันตัวโก่งอยู่แล้วค่ะ ทิพย์เองกับนิ่มก็แอบพูดเชียร์ตรัยอยู่บ่อยๆ” ทองทิพย์ยิ้มๆ เมื่อ เห็นใบหน้าที่ก่อนหน้ายังมียิ้มน้อยๆ เริ่มเรียบนิ่ง “ตรัยกับอ๋อมก็เหมาะกันดีนะคะ” ปานรวีพูดเสียงเรียบ “ตอนแรกทิพย์ก็คิดแบบนั้นค่ะ แต่เมื่อไม่กี่วันมานี่ความคิดเปลี่ยนไป บ้างนิดหน่อยค่ะ” ทองทิพย์พูดขึ้น “เปลี่ยนอย่างไรคะ หรือว่าอ๋อมมีคุยอยู่กับคนอื่นด้วยที่ไม่ใช่ ตรัย” “ยังไม่แน่ใจค่ะ รอเจ้าตัวรับสารภาพอยู่ แต่มีอาการเหมือนจะไปตกหลุมรักใครเข้า วันหยุดแอบมานั่งที่ร้าน ซึมๆ นั่งเงียบๆ ไม่ ค่อยพูดค่อยจาเท่าไรนัก พี่ป๊อบว่าแปลกๆ ไหมคะ ปกติออกจะดูร่าเริง ยิ่งได้เห็นขนมเต็มตู้เหมือนที่ร้านล่ะก็ไปทีไรตาลุกวาวมีความ สุขตลอด แต่เหมือนสองสามอาทิตย์มานี้มีอาการแปลกๆ ท่าทางพี่ป๊อบสนิทกับอ๋อม ฝากลองเรียบๆ เคียงๆ ถามดูหน่อยได้ไหมคะ เผื่อจะยอม นิ่มน่ะ ขู่ก็แล้วดุก็แล้ว ไม่ยอมบอกอะไรสักนิด บอกแต่ว่า รอให้แน่ใจก่อนอะไรแบบนี้น่ะคะ ทิพย์นี่ก็แย่นะคะ มายืนเล่าอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ เรื่องของคนอื่นแท้ๆ” ทองทิพย์พูดเสียยืดยาวชำเลืองมองไปทางนิมากับเอริน ซึ่งฝ่ายแรกจ้องมองมาพอดี ทองทิพย์อมยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อย “พี่ไม่กล้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวขนาดนั้นหรอกค่ะ” ปานรวีพูดงึมงำไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำนัก “บางทีอ๋อมอาจจะยอมสารภาพกับพี่ป๊อบก็ได้นะคะ หลังจากนั้นค่อย ว่ากันอีกที ว่าจะไปต่ออย่างไร” ทองทิพย์พูดยิ้มๆ “กับนิ่มยังไม่ยอมบอก กับพี่จะบอกหรือคะ” “น่าจะนะคะ ออกจะรัก เอ่อเคารพพี่ป๊อบ” ทองทิพย์พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้เบี่ยงหน้าไปอมยิ้มเล็กน้อยพอไม่ให้ผิดสังเกต “แล้วถ้าเกิดว่า ยอมบอก แล้วคนๆ นั้น ทิพย์กับนิ่มไม่โอเค จะเป็นอย่างไรต่อคะ” ทองทิพย์ยิ้มน้อยๆ กับความฉลาดหลักแหลมของผู้กองสาวที่จ้องเขม็งเหมือนรอคำตอบ “ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ถ้าเพื่อนรัก ทิพย์กับนิ่มก็จะรักด้วยค่ะ เพราะเชื่อว่าผู้หญิงอย่างอ๋อมคงดูดีแล้วและรักจริง พร้อมจะฟันฝ่าในทุกๆ เรื่อง ถ้าหากว่า คนที่อ๋อมรักน่ะ พร้อมที่จะก้าวไปด้วยกัน” ทองทิพย์พูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเชื่อมั่นในตัวเพื่อนรักอย่างเอรินเป็นอย่างมาก “ไม่ว่าหญิงหรือชาย” ปานรวีพูดทวนคำของทองทิพย์ “ค่ะ ยิ่งถ้าเป็นผู้หญิงด้วยล่ะก็ จะดีมากสำหรับทิพย์และนิ่มเลยค่ะ” ทองทิพย์อมยิ้มมองดูปานรวีที่ยิ้มเจื่อนๆ คงรู้สึกแปลกๆ กับ การพูดจาอ้อมไปอ้อมมาของทองทิพย์ ซึ่งคนพูดรู้ดีว่า ผู้หญิงฉลาดๆ อย่างปานรวีน่าจะพอเดาออกว่า ผู้หญิงคนที่ว่านั้น คือ คนที่มาวนเวียนอยู่ในชีวิตเมื่อไม่นานมานี้ เอรินแอบมองไปทางทองทิพย์กับปานรวี โดยที่ไม่อยากให้นิมาสังเกต เห็น สองสาวที่คุยอะไรกัน ปานรวีดูนิ่งๆ และตั้งใจฟังสิ่ง ที่ทองทิพย์พูด เอรินเองก็แอบเห็นว่า ทองทิพย์มองมาทางเธออยู่หลายครั้งเหมือนกัน “ขอถามอะไรหน่อยสิ นิ่ม” เอรินพูดขึ้น “ได้สิ” “รักมันต้องเป็นแบบไหน ถึงจะเรียกว่า รัก ถ้าเป็นแบบที่นิ่มพูด น่าจะเป็นแค่ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กับใครสักคน เหมือน” เอรินเงียบไป “เหมือนที่อ๋อมมีให้พี่ป๊อบ” นิมายิ้มน้อยๆ มองคนที่หันมามองสบตาด้วย แต่ไม่มีรอยยิ้มแววตาดูมีกังวล “พี่ป๊อบ ก็พี่ป๊อบ” เอรินพูดเสียงอ่อยๆ “ถามจริงหัวใจรู้สึกอย่างไรบ้าง แกว่งๆ รู้สึกแปลกๆ ไปกว่าเวลานิ่มหรือทิพย์กอด ไม่สิเอาแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ก็พอ” นิมาเลิกคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้มให้ กับคนที่ทำท่าคิด แต่นิมาเชื่อว่า ความรู้สึกแปลกเกิดขึ้นแน่ แต่กำลังรอฟังว่า เอรินจะอธิบายออกมาว่าอย่างไร “แปลกๆ ตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่พี่ป๊อบคงแค่เอ็นดูอ๋อม เพราะคิดว่าอ๋อมเป็นแฟนตรัยเสียมากกว่า ยังพูดเรื่องคู่สะใภ้อยู่เลย” เอรินบอก “เหรอ พูดเข้าข้างพี่ป๊อบอยู่นะ รู้ตัวหรือเปล่า” นิมาแกล้งพูดแหย่ “เปล่าสักหน่อย พูดตามที่คิดต่างหาก” “ถ้าอ๋อมรู้สึกอยู่คนเดียว ก็อยู่ห่างๆ ยิ่งใกล้ชิด แล้วพี่ป๊อบยิ่งแสนดีและน่ารักอยู่แบบนี้ จากที่รู้สึกดีก็จะตกหลุมรักเข้าสักวัน ถ้า ถามนิ่มนะ นิ่มชูป้ายไฟอยู่ข้างตรัย ไม่ลองเปิดใจให้ตรัยดูบ้างล่ะ” นิมาพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงฟังดูเป็นจริงเป็นจัง “ตรัยเป็นคนดีมากนะ แต่ในฐานะเพื่อนมากกว่า อ๋อมไม่เคยรู้สึกกับตรัยมากไปกว่านี้เลย” เอรินบอกกับนิมา “แล้วเคยบอกกับเจ้าตัวเขาหรือเปล่า ก็ยังเห็นพาเข้าบ้านนี่” “บอกสิตรัยก็ขำๆ แล้วยังบอกอีกนะว่า ตื้อเท่านั้นที่จะครองโลกจะอยู่อย่างนี้ จนกว่าจะใจอ่อน” เอรินบอกเสียงอ่อยๆ ถอนใจเบาๆ มองไปทางปานรวีกับทองทิพย์ “คุณหมอก็เนื้อหอมไปนะ” นิมาหัวเราะ “ไม่เห็นจะมีอะไรน่าขำเลยนะ” น้ำเสียงดุๆ นั้นยิ่งทำให้นิมาหัวเราะดังมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก “เอางี้” นิมาอมยิ้ม “ยังไง” เอรินขมวดคิ้ว “ทิ้งระยะเหมือนคราวก่อน แล้วรอดูว่า จะมีอะไรเกิดขึ้น คราวที่แล้วแค่โดนดุ ครั้งนี้อาจจะโดนจูบก็ได้นะ เป็นการทำโทษ” นิมาปิดปากหัวเราะอีก เอรินทำหน้าดุใส่เพื่อนรักที่ไม่ค่อยเห็นท่าทางทะเล้นแบบนี้บ่อยนัก “ยังไงกันแน่ ตอนแรกๆ เหมือนบอกให้อยู่ห่างๆ ตอนนี้เหมือนยุให้รอดูท่าที คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย ผู้หญิงด้วยกันใครเขาจะมา จูบ” เอรินบ่นพึมพำ “เผื่อหวงไง ควงอีตาตรัยบ่อยๆ ด้วยก็ดี อยากรู้เวลาผู้กองหวงจะเป็นแบบไหน” นิมาอมยิ้ม “นิ่มก็ไปกันใหญ่แล้ว” เอรินพูดงึมงำก้มหน้าเล็กน้อย “คิดเผื่อไว้ ไม่มีอะไรก็ไม่เห็นเป็นไร เรื่องของความรักต้องหาทางตั้งรับให้ดี โดยเฉพาะผู้หญิงด้วยกัน มีเพื่อนตั้งหลายคนเป็นกุนซือ ใช่ปะ” “ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว นิ่มพูดแปลกๆ ทิพย์ก็อีกคนคุยอะไรกับพี่ป๊อบก็ไม่รู้ตกลงวางแผนกันมาหรือเปล่า” เอรินถามเสียงเข้ม รู้สึกกังวลใจแทนปานรวี “วางแผนอะไร รู้เสียที่ไหนว่าจะมา ดูสิ พูดเหมือนทิพย์จะไปร้ายใส่พี่ป๊อบเลยอย่าเชียวนะ นิ่มงอนเลยนะ มาว่าแฟนเค้าน่ะ” นิมาหัวเราะอีก “ไม่พูดด้วยแล้ว พี่ป๊อบมาแล้วกลับดีกว่า” เอรินพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ ปานรวีนั่งเงียบมาตลอดทางทำเอาเอรินใจคอไม่ค่อยดี เพราะไม่รู้ว่า ทองทิพย์คุยอะไรไปบ้าง แต่ท่าทางเงียบๆ นั้น ก็พอจะบอกได้ว่า น่าจะมีเรื่องอะไรที่ไปสร้างความไม่สบายใจให้แน่ๆ “พี่ป๊อบมีอะไรจะบอกอ๋อมหรือเปล่าคะ” เอรินถาม หลังจากปานรวีจอดรถอยู่บริเวณหน้าบ้านแล้ว “ไม่มีอะไรค่ะ อ๋อมนั่นแหละ ทำไมเงียบไป” ปานรวีหันมายิ้มและถามกลับคนที่ยิ้มจ๋อยๆ “ตอนนี้ ยังไม่มีค่ะ” “ตอนหน้า อาจจะมีล่ะสิคะ” ปานรวีถาม “ไว้ตอนหน้าจะบอกนะคะ ตกลงพี่ป๊อบจะเข้าบ้านไหมคะ” เอรินไม่แน่ใจนักว่า ปานรวียังคงอยากจะทำอาหารหรือเข้าบ้าน เหมือนดังที่คุยกันไว้ก่อนหน้าที่จะไปพบทองทิพย์กับนิมาหรือไม่ “เข้าสิสัญญาว่า จะทำอาหารให้นี่นา” เอรินมองดูท่าทางนิ่งๆ บางทีก็ ดูเหมือนไม่มีอะไรหรือว่าคิดไปเองคนเดียว “อ๋อมทานง่ายค่ะ ทำเองก็ได้ สัญญาว่า จะทำกับข้าวทาน ถ้าได้กลับบ้านเร็ว เพราะถ้ากลับช้าคงทานมาจากโรงพยาบาลแล้ว” เอรินยิ้มให้คนที่ยิ้ม ให้อยู่เช่นกัน “เหมือนจะโดนไล่ให้กลับบ้านเร็วๆ เลยนะ” ปานรวีทำหน้านิ่งๆ “เปล่าสักหน่อยค่ะ กลัวเหนื่อยต่างหากไปเดินซื้อของตั้งนานแถมยังยืนคุยโน่นนี่กับทิพย์อีกพักใหญ่ ยายทิพย์พูดอะไรขัดหู บ้างหรือเปล่าคะ รายนั้นน่ะ สาวร้ายในกลุ่มเพื่อนๆ เลยค่ะ” ปานรวียิ้มในความฉลาดถามของเอรินที่คงอยากรู้ แต่ถามเหมือนไม่ได้ตั้งใจถามมากนัก “ไม่มีอะไร ก็คุยเรื่องทั่วไป พี่ขอเข้าห้องน้ำสักครู่ แล้วว่าจะกลับเลย” “อ๋อมไม่ได้ไล่นะคะ อยู่ก่อนก็ได้” เอรินพูดเสียงอ่อยๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more