บทที่ 25 รู้ความจริง
21 : 00 น
เขาเหมือนกับว่าไม่เชื่อ แต่ก็รีบใส่เสื้อผ้าตัวเอง และฉันก็รีบใส่ของตัวเองด้วย
เขาเปิดประตู ฉันก็เดินออกตามไปติดๆ จังหวะเหมาะเจาะมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องข้างๆพอดี
“ พี่ลีน่า ” ฉันเรียกด้วยน้ำเสียงเบา
“ ละ…ลีน่า! ” คนข้างๆ ดูจะตกใจมาก แต่สู้คนตรงหน้าไม่ได้ ใบหน้าเริ่มซีดเผือก
“ ลีน่า หยุด ” เขารีบเดินไปหาพี่ลีน่าที่ถอยหลังแล้วจะเดินกลับเข้าห้องไป
“ หลังจากนี้ ก็คงแล้วแต่เวรและกรรม ” ฉันพูดเบาๆ แล้วลงบันไดทันที ตรงกลับบ้าน เพื่อไปหาเพื่อนสาว
“ พิม แกอยู่ไหน ”
“ ลีอาเหรอ ” น้ำเสียงของพิมแหบแห้ง
‘ พรึ่บ! ’
ฉันเดินไปเปิดสวิตช์ไฟ ทำให้ต้องตกใจ เพราะสภาพพิมดูไม่ได้เลย ใบหน้าฟกช้ำ ดำเขียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขามันสัตว์ป่าชัดๆ คนป่าเถื่อนบ้าอำนาจ ไม่รู้จะหาคำไหนมาด่าแล้ว
“ แกมาทำไม เดี๋ยวก็เดือดร้อนหรอก ”
“ ไปเถอะ รีบออกจากที่นี้ ตอนนี้ไม่มีใครอยู
