เป็นครั้งแรกที่หวังอ๋องรู้สึกมีความสุข เขาที่ไม่เคยรักผู้ใด ไม่เคยไว้ใจหรือกระทั่งยอมหยุดที่สตรีนางใด บัดนี้หัวใจที่เย็นชาไร้ความรู้สึกดวงนั้นกำลังเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ สายลมพัดมาวูบหนึ่งชวนให้ลุ่มหลงไปแสนไกล เมื่อเมฆบนม่านฟ้าเคลื่อนผ่านมาบดบังแสงจันทร์ ริมฝีปากหยักสวยก็กดลงบนกลีบปากอ่อนนุ่มอีกครั้งหนึ่งโดยไม่ให้นางตั้งตัว
“ถ้าเช่นนั้นก็เข้ากระโจมกันเถิด” เป็นอีกครั้งที่หวังอ๋องพูดจาอ่อนโยนไร้ซึ่งความป่าเถื่อน เขาอุ้มนางขึ้นแล้วพาเดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ ที่ห่างไกลออกไปไม่มากนักมีพวกองครักษ์ยืนรักษาการอยู่ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจึงรีบหลีกทางให้ท่านอ๋องและองค์หญิงห้า ไม่มีผู้ใดกล้ามองสำรวจทั้งสองอย่างเสียมารยาท
ใบหน้าเล็กที่มีประกายความอ่อนล้ารีบซบลงที่หน้าอกแข็งแกร่งของบุรุษองอาจที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนาง แม้นว่าเขาจะมองว่านางเป็นสาวรับใช้อุ่นเตียงก็ตาม เสียงลมหายใจอย่างสม่ำเส
