หลังจากคืนนั้นแดเนียลหายออกไปจากบ้านพักมากว่าหนึ่งสัปดาห์แล้ว ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาน้ำแข็งไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากห้องเลย หญิงสาวเอาแต่นั่งอยู่บนเตียงและเหม่อลอยไม่ยอมพูดจากับใครเลยแม้แต่น้อย แม่บ้านพยายามพูดคุยและดูแลเธออย่างใกล้ชิดแต่น้ำแข็งก็ปิดกั้นตัวเองจากทุกคนที่นี่ เธอแทบจะไม่แตะต้องน้ำหรืออาหารจนร่างกายซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด บาดแผลและรอยช้ำตามร่างกายของเธอเริ่มดีขึ้นต่างจากใบหน้าของเธอที่คราบน้ำตาไม่เคยเหือดแห้งไป
"ทานข้าวสักหน่อยเถอะนะคะจะได้มีแรง"แม่บ้านยกถาดอาหารเข้ามาให้เธอแต่ก็ไร้การตอบกลับจากอีกฝ่ายเช่นเดิม
"งั้นป้าวางไว้ตรงนี้นะคะ อย่าลืมทานนะ"แม่บ้านวางถาดอาหารไว้โต๊ะข้างเตียงก่อนจะเดินออกไป
"..."น้ำแข็งหันสายตาไปมองถาดข้าวต้มกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหล แต่ในตอนนี้เธอกลับไม่รู้สึกเช่นนั่นเลยแม้แต่น้อย
"ไม่ได้สิ..ฉันต้องหาทางหนี.."หญิงสาวเอ่ยขึ้นเพื่อปลอบใจตัวเองแม้ภายในห้องสี
