“ถึงแล้ว ที่นี่นายก็กลับไปได้แล้ว” พูดจบก็หมุนตัวเปิดประตูห้องเดินเข้าไปด้านในโดยไม่สนใจคนมาส่ง ทว่ายังไม่ทันปิดประตู ร่างสูงใหญ่ก็แทรกเข้ามาแล้วเป็นฝ่ายปิดประตูเสียเอง
“นาย!”
“วันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” คิมหันต์พูดอย่างหงุดหงิด คนตัวเล็กก็ถอยหลังหนีไปสองก้าว
“จะ...จะคุยอะไร คุยกันวันอื่นก็ได้”
“คุยกันวันนี้” เขาพูดน้ำเสียงจริงจัง ยิ่งเห็นเธอถอยหนีก็ยิ่งหัวเสีย ยื่นมือไปคว้าแขนเรียวเล็กจับไว้ก่อนที่จะถอยไปไกลกว่านี้ แต่พราวมุกไม่ทันตั้งตัวจึงเสียหลักเซถลาเข้ามาปะทะแผ่นอกกำยำ
คิมหันต์ไม่ได้ตั้งใจจะดึงเธอมาในสภาพนี้ แต่พอได้กอดร่างนิ่มนุ่มและหอมกรุ่นก็ละลายความหงุดหงิดไปทันที เขามองร่างเล็กที่ดิ้นขลุกขลักด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
เธอแหงนหน้ามองเขาทำตาดุใส่
“ปล่อย!”
“พูดกันดีๆ ก่อนถึงจะปล่อย” เขากระชับวงแขนแน่นขึ้น ยิ่งทำให้คนตัวเล็กดิ้นรนมากขึ้นและนั้นทำให้ร่างกายแนบชิดกันยิ่งขึ้น
“ถ
