เธอค่อยๆ ขยับเท้าและก้าวออกมาอย่างเงียบเฉียบ ราวกับไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้น เธอเดินกลับมาที่ลานจอดรถ คล้ายลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ตัดสินใจเข้าไปนั่งในรถ ไม่คิดจะโทษเขาในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น ตัวเธอเองเป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วยซ้ำ และก็มีความสุขด้วยกันทั้งสองฝ่าย
หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา แต่กระนั้นก็ยังฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอจ้องมองหอประชุมเบื้องหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ ใครๆ ก็ชอบพลอยดาวทั้งนั้น เธอไม่รู้สึกอิจฉาแฝดพี่อะไรเลย ก็แค่หวังว่าสักวันจะมีคนมองเห็นเธอที่เป็นเธอ ไม่ใช่เงาของพลอยดาว
หน้าที่ของเธอจบแล้ว งานวันเปิดนิทรรศการ...ค่อยหาภาพจากคนอื่นๆเอาก็ได้ มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดข้อความส่งถึงคิมหันต์ โยนโทรศัพท์ไว้ที่เบาะข้างคนขับแล้วขับรถออกมาโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะส่งข้อความกลับ
พราวมุก : กลับก่อนนะคะ
คิมหันต์ : รอเดี๋ยวสิ เดี๋ยวพี่ออกไปหา
คิมหันต์ : ตอนนี้อยู่ไหน
คิมหันต์
