ตอนที่ 4
996 คำ
“พ่อจะไปอยู่โมนาโกหลายวัน ลูกอยากได้อะไรบ้างไหม?”
ดาราวดีส่ายหน้า “ไม่ค่ะ...แต่คุณพ่อสัญญากับหนูได้ไหมคะว่าถ้าคุณพ่อกลับมาจะพาหนูไปกรีซ”
เฟอร์นันโดเงียบไปและขณะที่เขานิ่งเงียบนั้นทุกท่าทีอยู่ในสายตาของบอดี้การ์ดคนใหม่ตลอดเวลา มหาเศรษฐีติดอันดับโลกวัยกลางคนยกแก้วไวน์ขึ้นจิบก่อนจะกล่าวว่า
“แต่หนูก็จะไม่ไปเรียนที่นั่นแล้วนี่ไม่ใช่หรือ พ่อคิดว่าหนูล้มเลิกความตั้งใจจะไปที่นั่นแล้ว”
“ก็คุณพ่อบอกหนูเองนี่คะว่าคุณพ่อไม่ชอบที่นั่น หนูเลยไม่อยากขัดใจ แต่จริง ๆ แล้วหนูอยากไปสักครั้ง...คุณพ่อบอกว่าหนูเกิดที่นั่นไม่ใช่หรือคะ”
ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เฟอร์นันโดบอกกล่าวแก่หญิงสาวตั้งแต่วัยเด็ก ดาราวดีรู้เพียงว่าแม่ของเธอซึ่งเป็นชาวไทยให้กำเนิดเธอที่นั่นและเสียชีวิตที่นั่น...เกาะยูบีอา ประเทศกรีซ แต่พ่อบุญธรรมของเธอมักบ่ายเบี่ยงที่จะรับรู้เจตจำนงของเธอในการเดินทางไปยังสถานที่ฝังศพของมารดาเสมอ ตั้งแต่เล็กเธอไม่เคยขัดความประสงค์ของเฟอร์นันโด นี่เป็นเหตุผลสำคัญที่หญิงสาวตัดสินใจไม่ไปเรียนต่อยังประเทศอันเป็นที่กำเนิดของเธอเพราะรู้ว่าพ่อบุญธรรมไม่ชอบที่นั่นหากลึก ๆ แล้วเธอก็ยังใฝ่ฝันอยากไปเยือนสุสานของมารดาสักหน
“พ่อยังไม่รับปาก”
ใบหน้าของเฟอร์นันโดมีร่องรอยเคร่งเครียดขึ้นมาในฉับพลัน เขาหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปากขณะมองบุตรสาวบุญธรรมด้วยแววตาสื่อความหมายอะไรบางอย่าง
“ยูบีอา...หนูเป็นเด็กดีสำหรับพ่อเสมอมา และจะเชื่อฟังพ่อเสมอไปใช่มั้ย”
คำพูดแกมสั่งทำให้หญิงสาวต้องกลืนเอาสิ่งที่อยากพูดกลับเข้าไป ดาราวดีได้แต่พยักหน้ารับ
“ค่ะ...คุณพ่อ”
ไม่มีบทสนทนาต่อจากนั้นนอกจากความเงียบเข้ามาแทนที่ ดาราวดีกินอาหารในจานของเธอต่อไปขณะที่เฟอร์นันโดตรวจเช็คตารางงานจากสมาร์ทโฟนของเขาที่มีเสียงเตือนของข้อความไม่หยุดหย่อนกระทั่งถึงเวลาที่เขาต้องเดินทาง หญิงสาวเพียงกล่าวลาบิดาบุญธรรมที่หน้าภัตตาคารก่อนแยกจากกันที่ตรงนั้นขึ้นรถกลับบ้านโดยมีบอดี้การ์ดคนใหม่เป็นสารถี
“คุณยูบีอาไม่เคยไปประเทศกรีซหรือครับ?”
บอดี้การ์ดหนุ่มตั้งคำถามกับหญิงสาวที่นั่งบนเบาะหลังขณะรถแล่นออกมาไกลในช่วงเวลาที่แสงมะลังเมลืองแผ่ลงมาอาบยอดตึกสูงในมหานครที่การจราจรคับคั่ง
“ฉันเกิดที่นั่นค่ะ...ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันไม่ได้บอกคุณ”
“ไม่เป็นไรครับ...แต่ท่าทางเหมือนพ่อของคุณจะไม่ชอบที่นั่น”
“ฉันเกิดที่เกาะยูบีอาและแม่ของฉันถูกฝังใว้ที่นั่น...พ่อบอกฉันแค่นั้น และท่านก็ไม่เคยบอกอะไรมากกว่าที่เคยบอกฉัน”
“คุณยูบีอาอยากไปที่นั่นหรือครับ?”
ไม่มีเสียงตอบกลับมาชั่วขณะและเป็นช่วงเวลาที่โธมัสเลี้ยงรถไปอีกทางโดยที่หญิงสาวไม่ทันสังเกต เธอกำลังใคร่ครวญความคิดของตัวเองจนไม่เห็นประกายวาววับที่แผ่ออกมาจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอมเทาของบุคคลผู้อยู่หลังพวงมาลัย ร่างบางเอนหลังพิงเบาะ รู้สึกถึงความหนักอึ้งที่เริ่มครอบงำในหัวจนต้องเอามือข้างหนึ่งกุมศีรษะ
“ค่ะ...ฉัน...อยากไป”
เสียงหวานฟังดูอ่อนโหยลง ภาพของหญิงสาวที่สะท้อนอยู่ในกระจกด้านหน้าคนขับจุดรอยยิ้มเหยียดบนริมฝีปากหยักหนา
“คุณยูบีอา”
“คะ...คะ” เสียงขานนั้นเบาลงเรื่อย ๆ
“คุณคงอยากกลับไปบ้านเกิดของคุณ...สินะครับ”
“ค่ะ...ฉันอยาก...อืม...กลับ...”
คำพูดไหลออกจากริมฝีปากบางราวกลีบกุหลาบไม่ทันจบประโยคร่างแน่งน้อยก็ร่วงผลอยนอนฟุบบนเบาะรถราวกับหมดสิ้นสติสัมปชัญญะที่จะรับรู้ว่าในขณะนั้นรถเก๋งคันงามซึ่งเป็นพาหนะพาเธอกลับบ้านได้เบี่ยงออกจากเส้นทางตรงไปยังถนนอีกเส้นของเขตควีนส์ในยามเย็นย่ำค่ำที่แสงสีส้มงดงามบนท้องฟ้าเริ่มเจือจางลงและถูกแทนที่ด้วยแสงสีเทาหม่นราวโลกทั้งโลกกำลังถูกกลืนหายเข้าไปใต้เงื้อมเงาดำมืดใต้ปีกมัจจุราช
“อืม...อืม...อือ”
เสียงครางต่ำและเบาแสนเบาลอดออกมาจากลำคอที่แห้งผากขณะเจ้าของเสียงแห้งโหยเริ่มพลิกตัวไปมาอย่างเชื่องช้า เปลือกตาใต้แพขนตางอนงามกระพริบถี่ ๆ เพื่อเปิดรับแสงสีส้มจาง ๆ ที่สาดเข้ามากระทบก่อนดวงตาคู่นั้นจะค่อย ๆ เปิดรับแสงสว่างอย่างเต็มที่พร้อมสติสัมปชัญญะที่กำลังเต็มตื้นขึ้นทุกขณะหลังการหลับใหลยาวนานเกือบสองวันล่วงผ่านไป
“อืม...อืม”
ดาราวดีเริ่มขยับปลายนิ้วและกำมันเข้าหากันพลางยืดลำตัวด้วยความปวดเมื่อย เมื่อเธอลืมตาและมองขึ้นไปยังเพดานก็รู้สึกในทันใดถึงความแปลกเปลี่ยนในสถานที่ หญิงสาวขยับลุกขึ้นนั่งแต่กลับทำได้ลำบากเมื่อรู้สึกหนักที่ข้อเท้าข้างหนึ่งและเมื่อหันกลับไปมองก็ต้องตกใจอย่างที่สุดเมื่อเห็นข้อเท้าของตัวเองอยู่ในโซ่เหล็กที่พันธนาการไว้แน่นหนาผูกโยงไว้กับผนังปูน
“อะ...อะไรกันนี่!”
เมื่อดึงสติกลับคืนมาได้ทั้งหมดหญิงสาวก็พบว่าเธออยู่ในห้องเล็กแคบ โอ...ไม่สิ...มันเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ไม่มีประตูแต่มีกรงเหล็กกั้นและมีหน้าต่างเล็ก ๆ ที่มีกรงเหล็กด้วยเช่นกัน มันช่างไม่ต่างจากคุกเลยแม้แต่น้อย
“ไม่!...ไม่!”
- ผู้เขียน
