“โธมัส...ได้โปรด...ปล่อยฉัน...”
เขาส่ายหน้าไปมา ใบหน้านั้นเยือกเย็นเสมอหากทว่าเสมือนมีรอยยิ้มขื่นจุดขึ้นบนมุมปากหนาได้รูป
“นับแต่นี้คุณจะร้องขออะไรจากผมก็ได้ นอกจาก...อิสรภาพ” ร่างสูงใหญ่ผละจากร่างเล็กอย่างไร้เยื่อใย แต่ก่อนที่เขาจะลุกจากเตียงก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของดาราวดีดังขึ้นเบื้องหลัง
“ถ้าอย่างนั้นโปรดอย่าทำอะไรพ่อบุญธรรมของฉัน...นี่เป็นสิ่งที่ฉันจะร้องขอ”
ดาราวดีจ้องมองแผ่นหลังกว้างของบุรุษร่างสูงใหญ่ที่นิ่งเงียบชั่วครู่ก่อนจะได้ยินเสียงห้าวหนักโดยที่เจ้าตัวไม่ยอมหันกลับมามอง
“ผมไม่ปฏิเสธคุณ...ยูบีอา”
ดาราวดีรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งบนเตียงหนานุ่มในห้องนอนกว้างใหญ่หลังจากหลับไปด้วยความอ่อนล้าและเมื่อลืมตาตื่นหญิงสาวก็เริ่มคุ้นเคยกับทุกภาพที่เห็น ร่างบอบบางอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนหนาขณะขยับตัวไปมาและต้องตระหนกเล็ก ๆ เมื่อเห็นว่ามือทั้งสองของเธอเป็นอิสระจากกุญแจเหล
