ตอนที่ 10 ข้าวเช้า
768 คำ
เช้าวันต่อมาหญิงสาวฝากแม่บ้านซื้อวัตถุดิบต่างๆที่จะเตรียมมาประกอบอาหารให้สาวน้อยทาน วันนี้เธอมีเมนูแกงจืดหมูสับใส่สาหร่ายกับไข่เจียวกุ้งสับฟูๆ
“คุณพ่อขาตื่นเร็วค่ะ”
“อื่อ พ่อตื่นสายหรอลูก”
“ใช่ค่ะ ตอนนี้เจ็ดโมงครึ่งแล้วค่ะ”
“ใครบอกหนูคะว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว” สาวน้อยยังดูนาฬิกาไม่เป็นแล้วทำไมถึงรู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว
“น้านิลบอกค่ะ น้านิลกลัวคุณพ่อไปทำงานสาย”
“โอเคครับลงไปรอข้างล่างก่อนนะครับเดี๋ยวพ่อตามลงไปนะครับ”
“ค่า” แม่นมจูงมือสาวน้อยลงไปยังชั้นล่างของบ้าน หญิงสาวกำลังตักข้าวใส่จาน
“น้องข้าวสวยทานในนี้ได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้าหงึกๆ
“พี่อธิปมาแล้วมาทานข้าวกับอังนะคะ น่าทานทุกเมนูเลยค่ะ”
“คนอื่นไปไหนกันหมดล่ะครับ”
“คงอยู่ในครัวนั่นแหละค่ะ”
“พี่ขอไปดูน้องข้าวสวยหน่อยครับ”
“ดะ เดี๋ยวสิคะ”
“อร่อยไหมคะ”
“อร่อยมากๆเลยค่ะน้านิล น้านิลสุดยอด คิกๆ”
“ทำไมไม่ไปทานข้าวข้างนอกกันละครับ” เขาถามออกไปด้วยความสงสัย
“ทานในนี้ก็ได้นี่คะสะดวกดี ทานเสร็จก็เอาไปล้างใกล้ๆนี่เอง” โต๊ะในห้องครัวของเขาทำไมเธอจะทานไม่ได้ในเมื่อมันหรูหรากว่าโต๊ะทานข้าวที่บ้านเธอเสียอีก เธอไม่จำเป็นต้องไปทานที่ห้องอาหารของเขาหรอก เธอไม่อยากมีเรื่องกับอังวรา
“คุณไม่ต้องล้างจานหรอกครับ แค่ทำอาหารข้าวก็วุ่นพอแล้ว”
“คุณพ่อขาหนูไม่อยากทานของน้าอัง” เขามองอาหารบนโต๊ะแล้วก็นึกเปรียบเทียบกับมื้อเช้าของอังวราไม่ได้ เช้าๆแบบนี้ทานอาหารแบบฝรั่งเขาว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไรสู้แกงจืดร้อนๆกับไข่เจียวฟูๆตรงหน้านี้ไม่ได้เลย
“ทำไมละครับ”
“อยากทานไข่เจียวค่ะ”
“งั้นพ่อทานด้วยคนได้ไหมครับ”
“ได้เลยค่า”
“เดี๋ยวนิลตักข้าวให้ค่ะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนเดินไปตักข้าวให้ชายหนุ่ม
“ขอบคุณครับ” เขารับจานข้าวมายิ้มๆ
“อ้าวหนูอังทำไมมานั่งทานคนเดียวล่ะลูก” มารดาของชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องอาหารแล้วก็พบว่ามีอังวรานั่งอยู่คนเดียวไม่รู้คนอื่นไปไหนหมด
“พี่อธิปหนีไปทานข้าวกับน้องข้าวสวยในครัวค่ะ” หญิงสาวตอบกลับหน้างอทำอะไรชายหนุ่มไม่ได้ได้แต่ตามใจเขา
“ตายจริงห้องทานอาหารก็มีทำไมจะต้องไปนั่งทานร้อนๆข้างในครัวล่ะ เดี๋ยวแม่จัดการให้เองจ๊ะ”
“ค่ะ” พอมารดาของชายหนุ่มจะออกหน้าให้เธอค่อยมีกำลังใจหน่อย
“ตาอธิป” มารดาของชายหนุ่มเรียกลูกชายเสียงเข้ม
“สวัสดีตอนเช้าครับแม่ ทานข้าวครับ”
“มานั่งทานในนี้ทำไมล่ะลูก ทั้งลูกทั้งหลานแม่เลย” ในครัวเพิ่งทำอาหารเสร็จความร้อนยังคงหลงเหลืออยู่รอบๆ
“หลานของคุณแม่อยากทานฝีมือของนิลเขาน่ะครับ”
“ก็แล้วทำไมไม่ออกไปทานข้างนอกล่ะ”
“นิลเกรงใจน่ะค่ะ”
“แล้วเธอไม่คิดว่าหลานของฉันจะร้อนหรอ วันหลังก็ขนออกไปทานข้างนอกก็ได้นี่ ในนี่ร้อนจะตายไป”
“จริงหรอคะคุณย่า”
“จริงสิจ๊ะ พรุ่งนี้หนูเข้าไปทานข้างในนะลูกย่าไม่อยากให้หนูร้อน ดูสิเหงื่อออกเยอะเลยนะลูก โถว่คงร้อนน่าดู”
“แหะๆ” แม้จะร้อนอย่างที่คุณย่าว่าแต่สาวน้อยก็อยากทานอาหารฝีมือของน้านิลคนสวยมากกว่า
“วันนี้แม่ขอไปทานเป็นเพื่อนหนูอังเขาละกันนะลูก วันหลังลูกก็อย่าใจร้ายทิ้งหนูอังเขาทานข้าวคนเดียวล่ะนึกถึงจิตใจหนูอังเขาบ้าง” เธออดที่จะตำหนิลูกชายไม่ได้ ในใจสงสารว่าที่ลูกสะใภ้มากที่โดนลูกชายของเธอหมางเมิน นึกๆแล้วก็เหมือนตอนที่ลูกชายของนางแต่งงานกับอดีตลูกสะใภ้ที่ล่วงลับไปแล้ว ตอนนั้นช่วงแรกทั้งสองคนก็ยังเข้ากันไม่ได้ ทั้งสองมัวแต่ทำงานจนไม่ได้สนเรื่องของชีวิตคู่ จนกระทั่งมามีน้องข้าวสวยความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจึงดีขึ้นมาก
“ครับแม่” เป็นจริงอย่างที่มารดาว่าจริงๆนั่นแหละ
- ผู้เขียน
