เล่ห์รัก รอยมลทิน

บทที่ 4

“หนูดูรอบๆ ห้องไปก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่ลงไปดูเด็กๆ ในครัวสักหน่อยแล้วจะให้ตาเกื้อขึ้นมาตาม” คุณกันติมาเอ่ยขึ้น หวังให้ลูกสะใภ้ได้สำรวจห้องที่นางจัดเอาไว้นานแล้วเพราะคิดว่าสักวันจะมีลูกสาวน่ารักๆ สักคน แต่กลับโชคร้ายเมื่อตรวจพบว่ามดลูกมีปัญหาทำให้ต้องผ่าตัดมันทิ้งไปพร้อมๆ กับฝันที่สลายไปในชั่วข้ามคืน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเก็บห้องๆ    นี้ไว้เพื่อว่าสักวันจะโอกาสได้มอบให้กับใครสักคน

           “คุณแม่คะ” คุณกันติมาหยุดเดินพร้อมหันตัวไปหาคนที่เรียกไว้พร้อมรอยยิ้ม แต่ไม่นานก็ต้องตกใจเมื่อได้เห็นภาพของลูกสะใภ้ซึ่งตอนนี้กำลังคุกเข่าตรงหน้า ก่อนจะก้มกราบแทบเท้าโดยไม่บอกกล่าว

         “ตายแล้วหนูอิ๋ว! ทำอะไรลูก รีบลุกขึ้นเถอะจ๊ะ”

           “อิ๋วอยากขอบคุณคุณแม่ที่เมตตาอิ๋ว ขอบคุณที่ไม่รังเกียจอิ๋วค่ะ” นอกจากมารดาแล้วริ้วแพรก็ไม่เคยพบเจอกับความรักความอบอุ่นจากใครอีกเลยจนกระทั่งเธอมีโอกาสได้พบกับแม่สามีคนนี้ คนที่เอ็นดูและมักจะแวะไปอุดหนุนเธอที่ร้านอยู่ประจำเมื่อท่านเดินทางไปธุระที่กรุงเทพ ความเมตตาที่ท่านมีให้ ทำให้เธอคิดถึงมารดาทุกครั้ง

           “โถคนดี แม่รักเราจะตาย หนูรู้ไหมว่าแม่ดีใจแค่ไหนตอนที่ตาเกื้อโทรมาบอกว่าจะเปลี่ยนเจ้าสาวจากหนูภาเป็นเรา ต่อไปนี้หนูอิ๋วคือลูกสาวของแม่ แม่จะไม่ยอมให้ใครมารังแกหนูอีก แม่ให้สัญญาจ๊ะ” ทั้งสองคนยิ้มให้กันและกันก่อนคุณกันติมาจะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ริ้วแพรสำรวจห้องนอนที่เพียงได้เห็นก็รู้สึกถูกใจเป็นอย่างมากเพียงลำพัง  หากได้อยู่ที่นี่ก็คงดีไม่น้อย

           เธอเพิ่งรู้ว่าเกื้อคุณมีบ้านอีกหลังซึ่งอยู่ห่างจากบ้านใหญ่ไม่กี่ร้อยเมตรเท่านั้น  ซึ่งนับจากนี้เธอต้องไปอยู่กับเขาที่นั่น…ตามลำพัง!!

           หญิงสาวคิดก่อนจะลอบหายใจออกมาเบาๆ เธอคิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่กันแบบไหน เพราะไม่ว่าจะมองยังไงก็เหมือนว่าทุกอย่างที่เป็นเธอล้วนแล้วแต่ทำให้เขาหงุดหงิดได้ตลอดเวลา เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจากนี้ชีวิตคู่ที่ไม่ได้เริ่มต้นจากความรักมันจะไปในทางทิศไหนแต่เธอจะทำหน้าที่ภรรยาให้ดี... จนกว่าจะถึงวันหย่า

           หรือไม่ก็จนถึงวันที่ตัวจริงของเขากลับมา…

           ไม่นานหลังจากนั้นเกื้อคุณก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้อง เขาบอกเพียงสั้นๆ ว่าไม่คิดจะก้าวเข้าห้องที่ชวนคลื่นไส้ของผู้เป็นแม่ ทำให้ริ้วแพร ต้องเป็นฝ่ายเดินออกมาจากห้องพร้อมทั้งปิดประตูลงด้วยตัวเอง

           หญิงสาวมีโอกาสร่วมรับประทานอาหารกับพ่อและแม่ของสามีอย่างเป็นทางการในฐานะลูกสะใภ้เป็นครั้งแรก ความประหม่าจึงเกิดขึ้นก่อนที่จะค่อยๆ หายไปเพราะพบว่าท่านทั้งสองเป็นกันเองมาก ในขณะที่เกื้อคุณก็ดูเปลี่ยนไปในทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่ของเขา

           ชายหนุ่มมักจะหยอกล้อผู้เป็นแม่อย่างอารมณ์ดีโดยมีพ่อของเขาคอยห้ามทัพระหว่างสองแม่ลูก ภาพนั้นแน่นอนว่าริ้วแพรไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่เคยรู้ด้วยว่าคนที่ชอบทำหน้าดุจะมีมุมน่ารักแบบนี้ด้วย

           “ผมกลับแล้วครับพ่อ แม่ พรุ่งนี้ต้องเข้าไร่แต่เช้า” จนเมื่อเวลารับประทานอาหารผ่านพ้น เกื้อคุณก็กล่าวลาพ่อและแม่ก่อนจะเดินนำภรรยาที่เอาแต่นิ่งเงียบกลับมายังบ้านของเขาที่สร้างขึ้นเพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัว แน่นอนว่าความเป็นส่วนตัวที่ตอนนี้กำลังถูกล้วงล้ำโดยผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิดเดียว

           “พี่เกื้อจะให้อิ๋วนอนที่ไหนคะ” เป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมงที่ริ้วแพรพูดกับสามี เพราะเธอไม่รู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงจุดไหนในบ้านหลังนี้ แน่นอนว่าก่อนหน้านั้นหญิงสาวดีใจจนเผลอยิ้มเมื่อแม่สามีชวนให้นอนที่บ้านใหญ่ แต่ไม่นานฝันก็สลายเมื่อเขาปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ทำให้เธอหน้าแดงขณะคนอื่นๆกลับจ้องมองกันอย่างล้อเลียน

         ‘วันนี้คงไม่ได้ครับแม่…ผมอยากเข้าหอกับเมียให้ครบเจ็ดวันเจ็ดคืนตามสูตรของบ้านเรา หรือพ่อกับแม่ไม่อยากอุ้มหลานแล้วครับ’

           นั่นคือเหตุผลที่เธอรู้ดีว่ามันคงไม่มีวันเกิดขึ้น แต่เขากลับพูดมันออกไปด้วยท่าทีปกติ ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดคิดตามคำพูดเขาเป็นฉากๆ

           คิดไม่ออกด้วยว่าพรุ่งนี้จะมองหน้าคนอื่นๆ ได้อย่างไร…

“ห้องฉัน!” คำตอบที่ได้รับทำให้หญิงสาวหลุดออกมาจากภวังค์ เธอเงยหน้ามองสามีอย่างตกใจ กลัวว่าเขาอาจจะทำตามที่พูด

           “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น! เพราะบ้านนี้มันมีแค่ห้องเดียว ขืนฉันให้เธอนอนที่ห้องรับแขกแม่คงได้ฉีกอกฉันแน่ ตามมา!” คนได้ฟังใจชื่นขึ้นหน่อยแต่ก็ยังอดตื่นเต้นในทุกๆ ก้าวที่เดินตามเขาขึ้นชั้นสองไม่ได้เลยจริงๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นห้องส่วนตัวของเขามาก่อน นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้  ที่มีโอกาสมาเหยียบสถานที่ที่มันเป็นของเขาเข้าจริงๆ

           ห้องของเกื้อคุณเรียบง่ายแต่กลับเต็มไปด้วยข้าวของที่ล้วนแต่ทันสมัย ไม่ว่าจะเป็นเตียงขนาดใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง หรือแม้แต่เฟอร์นิเจอร์ก็ล้วนแล้วแต่หรูหราดูมีราคา แต่นั่นก็ไม่แปลกเท่าบางสิ่งที่ถูกแขวนเอาไว้ที่ผนังห้อง ซึ่งเมื่อเห็นมันชัดๆ ก็ทำให้รู้สึกก้าวขาไม่ออก

           “ฉันไม่คิดว่าคนที่จะได้เข้ามาอยู่ด้วยกันในห้องนี้จะเป็นเธอก็เลยยังไม่ได้ปลดออก ทนๆ มองมันไปก่อนก็แล้วกัน!” เกื้อคุณให้เหตุผลเพียงเท่านั้นก่อนเขาจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ ทิ้งให้เธอยืนมองรูปถ่ายคู่ระหว่างเขาและพี่สาวต่างมารดาที่ถูกติดเอาไว้กลางห้องเพียงลำพัง แน่นอนว่าในรูปเขายิ้มอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เดาได้ว่าขณะที่ถ่ายรูปนี้กับพี่สาวเธอ...เขาคงจะมีความสุขมาก

และมันช่างน่าเสียดายที่คนที่ทำให้เขายิ้มได้อย่างมีความสุขนั้นคงไม่มีวันเป็นผู้หญิงนอกสายตาอย่างเธอ ต่อให้พยายามแค่ไหนมันก็คงไม่มีวันได้ผล ความสงสัยเดียวที่ค้างคาอยู่ในใจตอนนี้ที่สุดคือ

           ทำไมพี่สาวของเธอถึงได้เลือกที่จะทิ้งเขาไป!