หลังจากวันนั้นที่สารภาพความในใจออกไปตรงๆ ริ้วแพรก็รู้สึกได้ถึงระยะห่างระหว่างเธอกับสามีที่นับวันยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างชัดเจน เกื้อคุณกลับบ้านดึกแทบทุกวัน ตกเช้าเขาก็ออกไปทำงานก่อนที่เธอจะตื่น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอเริ่มรู้สึกผิดที่สารภาพรักกับเขา รู้ทั้งรู้แก่ใจว่ามันคงไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดีขึ้นก็ยังทำ
เขาคงมองเธอเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายไปแล้วตอนนี้
“หนูอิ๋วลูก” เสียงเรียกเบาๆ จากแม่สามีทำให้หญิงสาวได้สติ
“คะคุณแม่”
“ไปงานเลี้ยงบ้านคุณหญิงโรสกับแม่ดีกว่า” เมื่อได้เห็นท่าทีหงอยเหงาของลูกสะใภ้คุณกันติมาจึงเอ่ยชวนขึ้น และก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่ไม่รอให้อีกคนได้ตอบรับหรือปฏิเสธ นางก็ลากตัวริ้วแพรออกไปจากบ้าน เข้าเมืองไปดูชุดสำหรับงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้โดยทิ้งสามีให้อยู่บ้านรับหน้ากับพายุลูกใหญ่ ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาเพียงลำพัง
