“ไม่ใช่ของแพงหรอก ขายก็ไม่ได้ราคา ซื้อมาจากงานวัดแถวๆ นี้ ห้างในเมืองมันปิดหมดแล้ว” เกื้อคุณพูดก่อนจะเบือนหน้าหนีแก้เขิน เรื่องอะไรจะบอกว่าเขาขับรถเป็นไอ้บ้าเพื่อหาของขวัญมาให้เธอ
“ได้แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ…ขอบคุณนะคะพี่เกื้อ” ริ้วแพรเอ่ยขอบคุณสามีก่อนจะหันไปส่งรอยยิ้มที่สดใสมากกว่าครั้งไหนๆ ให้เขา ภาพนั้นทำคนมองตามเคลิบเคลิ้มไปนานนับนาที ความสงสัยท่วมท้นภายในใจเมื่อได้เห็นว่าภรรยาดีใจแค่ไหนที่ได้ของขวัญวันเกิดจากเขา
ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจอะไรนักหนา กะอีแค่ของขวัญราคาไม่กี่ร้อย
แต่จะเห็นรอยยิ้มของภรรยาแต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้รู้สึกพอใจเท่าที่ควรจะเป็น เขาคิดว่าตัวเองควรให้สิ่งที่ดีกว่านี้แก่ริ้วแพรบ้างเพราะเธอดูแลเขามาโดยตลอด ทั้งยังอดทนต่อนิสัยแย่ๆ ของเขา ไม่เคยปริปากบ่น หรือทำตัวให้รู้สึกไม่ดีเลยสักครั้งตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา
คิดเช่นนั้นจึงโน้มเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายแร
