คลั่งไคล้

ฝันดีนะ

คะนิ้งเดินออกมาจากในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนเห็นไทเลอกำลังนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนฟูกของตัวเองเธอรีบทิ้งทุกอย่างที่หอบออกมาแล้วพุ่งไปหาไทเลอทันที

"พี่ไทค์เป็นอะไรคะ ปวดท้องเหรอ ทำไมหน้าแดงขนาดนี้เนี่ย ปวดท้องตรงไหนคะ หรือว่าปวดหัว"

ไทเลอทำตัวไม่ถูกเขาไม่ได้เป็นอะไรเลยก็แค่กลิ้งไปกลิ้นมาสูดดมกลิ่นหอมของเธอที่ติดกับฟูกก็เท่านั้นเอง แต่เธอเข้าใจว่าเขาปวดท้องไปแล้วจะยังไงละก็ต้องไปให้สุดสินะ

คะนิ้งใช้หลังมือแตะไปที่หน้าผากกว้างของไทเลออย่างอ่อนโยน ทำให้คนที่เพิ่งปวดท้อง (มั้ง) เมื่อครู่นิ่งไปสนิท หัวใจแกร่งมันเต้นแรงถี่ๆ ก่อนจะคิดในใจปลุกความฮึกเหิมของตัวเองให้ลุกฮือ

อายครูไม่รู้วิชา อายภรรยาไม่มีบุตร

โถ่โว้ยยยยยย!! ถ้าเป็นผู้หญิงที่ลูกน้องหามาให้เขาก็ทำอะไรอะไรได้ทั้งนั้นโดยที่ไม่เคยมีอาการประหม่าแบบนี้ แต่นี่ เธอไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น ให้ตายเถอะ! ทรมานจริงโว้ยย!

ไทเลอไม่พูดแต่กลับพลิกตัวตะแคงข้างโดยลืมไปว่าคะนิ้งยังใช้มืออังที่หน้าผากของเขาอยู่ หญิงสาวมองไทเลออย่างงงๆ ก่อนจะชักมือกลับเพราะเข้าใจว่าเขาไม่ชอบ

"เดี๋ยวนิ้งไปเอายาธาตุให้นะคะ"

"เดี๋ยว!"

ไวกว่าความคิดก็มือของเขาเนี่ยแหละ มาเฟียหนุ่มคว้าข้อมือของคนตัวเล็กเอาไว้แล้วกระตุกเธอเบาๆ เพียงเท่านี้ร่างเล็กก็เซมาตามแรงดึงของเขาแล้ว ไทเลอมือสั่นนิดหน่อยเขารีบปล่อยมือเธอออกแล้วพูดขึ้นเบาๆ

"พี่ปวดท้อง แต่พี่ก็อยากอาบน้ำด้วย พี่อาบน้ำไม่ไหว นิ้งช่วยเช็ดตัวให้พี่หน่อยได้ไหมครับ"

"แต่พี่ไทค์ต้องทานยาด้วยนะคะ"

"พี่เหนียวตัว เช็ดตัวให้หน่อยนะ พี่เป็นแบบนี้บ่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้นครับ" คะนิ้งมองออกไปที่โซฟาหน้าห้อง ก่อนจะหันกลับมาแล้วถามมาเฟียหนุ่มเบาๆ

"พี่ไทค์ลุกไหวไหมคะ"

ถ้าบอกว่าไหวเธอคงให้เขาไปนอนนอกห้องสินะ บ้าบอมาก ไม่ลุกโว้ย ไม่ไปจะนอนตรงนี้ จะอยู่กับคุณมัมของลูกๆ ในอนาคต

"ไม่ไหวครับ นิ้งช่วยเช็ดตัวให้พี่หน่อยนะ"

"ค่ะ"

คะนิ้งลุกขึ้นเดินไปเตรียมอุปกรณ์เช็ดตัวในห้องน้ำเมื่อไทเลอเห็นว่าเธอเดินหายเข้าไปแล้วเขาก็ทำท่าดีใจอยู่แป๊บหนึ่งก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คะนิ้งเดินออกมาพอดี

"พี่ไทค์ถอดเสื้อออกหน่อยค่ะ"

"พี่ถอดไม่ไหวจริงๆ นิ้งเช็ดแค่ที่หน้าก็ได้ครับ"

คะนิ้งส่ายหัวไปมาเอือมกับความดื้อของไทเลอเธอไม่คิดเลยว่าพอเขาเมาแล้วจะกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ หญิงสาววางกะละมังลงที่พื้นก่อนจะเป็นฝ่ายจับชายเสื้อยืดสีดำของเขาแล้วถลกขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับชำนาญการ

"นิ้ง!"

"ไม่ต้องอายหรอกค่ะ"

คะนิ้งพูดขึ้นพร้อมกับระบายยิ้มออกมาก่อนจะก้มลงไปหยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมาบิดพอหมาดแล้วซับที่ใบหน้าคมคายของมาเฟียหนุ่มเบาๆ

"ถ้ารู้ว่าจะเมาแล้วจะกินเยอะทำไมคะ ถ้าพี่ไทค์เป็นลูกนิ้งนะนิ้งตีตายแล้ว"

ไทเลอมองหญิงสาวที่เช็ดตัวเขาไปบ่นไปเมื่อยามที่เธอใช้ผ้าขนหนูซับใบหน้าของเขากลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เธอใช้มันทำให้เขารู้สึกสบายความอ่อนโยนของเธอมันยิ่งทำให้เขาคลั่งเธอมากกว่าเดิม

อยากจะซุก อยากจะไซ้ อยากจะจับเธอฟัดให้จมเตียงอยากจะกลืนกินเธอกักเก็บเธอเอาไว้คนเดียวไม่ให้ใครได้พบเจอเธอได้ง่ายๆ

"มองหน้านิ้งทำไมคะ"

"เปล่าครับ"

"หายปวดท้องรึยังคะ"

คะนิ้งเอาผ้าขนหนูชุบน้ำพอหมาดวางไว้ที่หน้าผากกว้างของมาเฟียหนุ่มก่อนที่จะมาทำหน้าที่กดหน้าท้องแข็งแรงของเขาที่มีแต่มัดกล้ามเนื้ออยู่อย่างแน่นหนัด

"โอ้ยยยยย!"

ไทเลอแสร้งร้องออกมาราวกับเจ็บปวดนักหนา ก่อนจะงอตัวเป็นกุ้งแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาทำเอาคะนิ้งตกใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก

"พะ ... พี่ไทค์"

"กอด ... กอดพี่หน่อยครับ พี่ปวดท้อง"

"กอดเหรอคะ"

"ครับ พี่ปวดหัวด้วยอยากนอนจะแย่อยู่แล้ว"

อันที่จริงคะนิ้งตั้งใจจะให้ไทเลอออกไปนอนที่โซฟา หรือหากเขาเมาจนลุกไม่ไหวเธอจะเดินออกไปนอนที่โซฟาเอง แต่ตอนนี้เขากำลังปวดท้องอย่างทรมานเธอก็คงต้องช่วยใช่ไหม

"โอเคค่ะ โอเค"

คะนิ้งคลานเข้าไปใกล้ไทเลอที่แสร้งนอนปวดท้องขดตัวเป็นกุ้งโดยไม่รู้เลยว่ากำลังถูกคนเสแสร้งจ้องมองด้วยหัวใจที่เต้นอย่างถี่รัว จะไม่เต้นได้ยังไงเธอคงคิดว่าเธอแต่งตัวมิดชิดมากมั้ง ใจคอเธอช่างโหดร้ายฆ่ากันให้ตายเสียยังดีกว่ามาทรมาน

"มาค่ะ"

ไทเลอเลื่อนตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวที่ตัวเองชื่นชอบ เขาใช้แขนแกร่งตวัดรัดรอบเอวบางของเธอก่อนที่จะรั้งร่างบางให้มานอนหนุนแขนของเขาทำให้เธอต้องซบใบหน้าหวานไปที่แผงอกแกร่งของเขาโดยอัตโนมัติ

"นิ้งว่ามันแปลกๆ อยู่นะคะพี่ไทค์"

แปลกสิ เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยแต่ดันจับพลัดจับผลูมานอนกอดกันได้ยังไง เธอเห็นแก่ความมีมนุษยธรรมหรอกนะเธอจะยอมให้หนึ่งวันก็แล้วกัน แม้ในใจจะแอบงอนๆ ชายหนุ่มอยู่นิดหน่อยก็เมื่อตอนกลางวันพอเธอตอบเปิดทางให้เขา เขากลับนิ่งไปราวกับไม่ได้รู้สึกตรงกันกับเธออย่างนั้นแหละ ถ้างั้นก็ถือว่าเธอไม่ได้พูดออกมาก็แล้วกัน

"อยู่นิ่งๆ อย่าดิ้น"

"พี่ไทค์คะ"

"ครับ"

"ทำไม หัวใจพี่ไทค์เต้นแรงจัง"

ไอ้หัวใจเจ้ากรรมดันมาเต้นแรงให้เสียทรงอีก เขาไม่ตอบแต่กลับกอดเธอแน่นขึ้นแล้วหอบหายใจออกมาหนักๆ ราวกับว่ากำลังพยายามข่มอารมณ์อะไรบางอย่างอยู่

แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าในกระเป๋ากางเกงมีสิ่งที่แพนเตอร์ใส่มาให้ แต่หากต้องมีอะไรกับเธอจริงๆ เขาก็ไม่อยากจะใช้มัน เขาอยากจะสัมผัสเธออย่างเนื้อแนบเนื้ออย่างแท้จริง

"หลับแล้วเหรอคะ"

ไทเลอนิ่งแล้วปิดเปลือกตาลงราวกับว่าหลับไปแล้วจริงๆ คะนิ้งยังนอนไม่หลับเพราะเธอไม่เคยต้องนอนร่วมเตียงกับใครมาก่อน

คะนิ้งที่เห็นไทเลอหลับตาลงแล้วเธอจึงจำเป็นต้องเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงทำให้ห้องทั้งห้องเกิดความมืดสนิท มีเพียงแสงสว่างจากพระจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาให้พอได้เห็นภายในห้องนอนเพียงเท่านั้น

"นิ้งชอบพี่ไทค์นะคะ ฝันดีนะ"

คะนิ้งเงยหน้ากดจูบที่ปลายคางของมาเฟียหนุ่มเบาๆ แล้วหลับตาลงในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา ต่างจากอีกคนที่ยังไม่หลับแต่หัวใจกลับเต้นระรัวราวกับจะอำลาการเคลื่อนไหวอย่างไรอย่างนั้น