คลั่งไคล้

จ๊วบ~ "อ๊าาา~ นิ้งครับพี่จะไม่ไหว" มือหนาลูบที่กลุ่มผมดำของหญิงสาวที่กำลังนั่งลงตรงกลางหว่างขาของมาเฟียหนุ่ม มือเรียวกำรอบแก่นกายใหญ่รูดมันเข้าออกอย่างช้าๆ เรียวลิ้นเล็กตวัดทักทายหัวเห็ดปลายบานของไทเลอจนเปียกชุ่มไปด้วยคราบน้ำลายใส "ซี๊ดดดดด~ ขะ ... ขอแตกใส่ปากนะครับ" ไทเลอจับศีรษะของคนตัวเล็กเอาไว้มั่นก่อนจะเป็นฝ่ายขยับสะโพกเข้าออกเริ่มจากจังหวะเนิบนาบลามไปจนถึงหนักหน่วง หญิงสาวจับต้นขาของเขาแน่นจิกเล็บลงบนต้นขาแกร่งจนเกิดรอยแดง แต่ในจังหวะนี้ไทเลอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว สะโพกหนาเริ่มกระแทกกระทุ้งในโพรงปากบางด้วยจังหวะระรัวไทเลอเชิดหน้าอยากจะปลดปล่อยเต็มที่ เขาจับศีรษะของคนตัวเล็กขยับโยกไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาก่อนจะปลดปล่อยห้วงอารมณ์แห่งความหฤหรรษ์ออกมาให้เธอได้กลืนกิน "อะ ... อ๊าาา! นิ้งงงง ช่วยกลืนให้พี่หน่อยครับ อ่าาา!" ครืด~ ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นข้างๆ มาเฟียหนุ่มที่เพิ่งจะปลดปล่อยห้วงอารมณ์แห่งความหฤหรรษ์ออกมา มือหนาควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนจะกดรับสายโดยที่ไม่ได้ดูเลยว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาขัดจังหวะความสุขของตัวเอง "ฮัลโหล" น้ำเสียงยานคางถูกปล่อยออกจากปากของมาเฟียหนุ่มที่เป็นผู้กดรับสายเรียกเข้าเมื่อครู่ ก่อนที่เสียงปลายสายจะตอบกลับมาทำเอาไทเลอต้องรีบดีดตัวลุกขึ้นในทันที "ไอ้ไทค์มึงยังไม่ถึงโกดังอีกเหรอวะ ลูกค้าจะมาถึงในอีกสามชั่วโมงข้างหน้านี้แล้ว มึงจะไม่มาเช็กของหน่อยเหรอ" "เฮนรี่เหรอ" "เออ กูเองมึงจะนอนตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้เลยรึไง นี่มึงนอนหรือซ้อมตายกูถามจริง" "เออๆ เดี๋ยวกูไป" ไทเลอกดวางสายก่อนจะก้มหน้ามองดูที่เป้ากางเกงของตัวเอง เขาฝันเปียกอีกแล้ว ตั้งแต่กลับมาจากห้างที่ถูกออสตินกับเจสสิก้าฝากให้ดูแลน้องจีน่าวันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับคะนิ้งอีกเลยได้แต่ตามติดชีวิตเธอผ่านไอจีเพียงเท่านั้น กลิ่นหอมของเธอยังคงตราตรึงติดใจ ผิวเนียนนุ่มของเธอยังคงทำให้เขาคะนึงหา น้ำเสียงหวานใสดังระฆังแก้วของเธอยังทำให้เขาอยากได้ยินทุกๆ ครั้ง หากได้ยินเสียงเธอมาครางข้างๆ เขาเหมือนอย่างที่เขาฝันถึงเป็นประจำมันก็คงจะดีไม่น้อย ไทเลอก้มหน้าใช้สองมือหนาปิดหน้าของตัวเองก่อนก้มมองความเปียกแฉะจากผลกระทบที่เขามัวแต่เฝ้าฝันถึงเธออยู่ร่ำไปจนไม่อาจจะห้ามใจไว้ได้ แต่ก็ต้องคอยหักห้ามหัวใจของตัวเองเอาไว้เธอมันสายขาว เขามันสายดำ เขาเป็นซาตานส่วนเธอคือนางฟ้าที่แสนน่ารักน่าทะนุถนอม "พอๆๆ กูจะต้องเลิกฝันเปียกให้ได้" เห้อ! พูดแล้วก็เครียดโตขนาดนี้ยังฝันเปียกอยู่อีกมีลูกก็อายลูกมีหลานก็อายหลานไม่อยากจะคิดเลยว่าหากได้เจอหน้าเธออีกครั้งเขาจะเป็นยังไง นี่ขนาดแค่เจอตัวจริงเพียงไม่กี่ครั้ง นี่แค่ขนาดตามติดชีวิตเธออยู่ห่างๆ เขายังเก็บเอาเธอมาฝันได้ขนาดนี้ ขณะที่ไทเลอกำลังขับรถมุ่งหน้าไปที่โกดังเก็บของเถื่อนแถวคลองเตยเขาก็หยิบมือถือขึ้นมาไถหน้าจอกดเข้าไปที่โพรไฟล์ของคะนิ้งที่เขามักจะทำเป็นประจำ "ทำไมวันนี้มาแถวนี้ มากับใครวะ" เมื่อภาพในโซเชียลบ่งบอกว่าหญิงสาวอยู่ร้านกาแฟแถวๆ คลองเตยไทเลอก็รีบหมุนพวงมาลัยมุ่งหน้าไปที่สถานที่ที่เธอไปวันนี้ เขามักจะทำแบบนี้เป็นประจำเฝ้าคอยตามดูเธออยู่ห่างๆ หากใครรู้เข้าก็คงคิดว่าเขาเป็นโรคจิตไปแล้วแน่ๆ "มากับใครวะ" ชายหนุ่มที่ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปนั่งในร้านกาแฟร้านเดียวกันโดยเว้นระยะห่างเพียงสองสามโต๊ะไทเลอก้มหน้ามองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะขมวดคิ้วจนชนกัน "มากินกาแฟตอนหกโมงเย็นเนี่ยนะ" มาเฟียหนุ่มเคาะนิ้วไปที่โต๊ะเบาๆ อย่างไม่แรงมากนัก เขามักจะจ้องมองเธออยู่อย่างนี้เป็นประจำ ตามเธอไปทุกที่ราวกับเป็นแฟนคลับของเธอทุกครั้ง เวลาที่เขาว่างเขามักจะทำอย่างนี้ไม่รู้จักเหน็ดไม่รู้จักเหนื่อย เพียงเพราะการจับคู่ของออสตินกับเจสสิก้าวันนั้นมันทำให้เขาแทบคลั่งเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ เธอ "ฉิบหาย!" จะไม่ฉิบหายได้ยังไงในเมื่อคะนิ้งมองมาเจอเขาแล้วส่งยิ้มหวานมาให้เขา ให้ตายเถอะจะละลายแล้วโว้ย อย่ายิ้มได้ไหมวะ ไม่อยากจะคิดเลยถ้าคะนิ้งรู้ว่าเขาเอาเธอมาฝันเปียกเป็นเดือนๆ เธอจะเข้าใจหรือรังเกียจเขาไหม ตึก ตึก ตึก ตึก ไม่ใช่เสียงหัวใจ แต่เป็นเสียงรองเท้าผ้าใบสีขาวที่คะนิ้งใส่อยู่เดินตรงมาทางเขา วันนี้เธอใส่กางเกงยีนขาสั้นอวดต้นขาขาวอวบกับเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนนิดหน่อย ข้างในใส่เป็นเสื้อสายเดี่ยว ให้ตายเถอะอยากจะจับตีก้นนักทำไมต้องแต่งตัวโชว์นั่นโชว์นี่ด้วยวะ "ใช่พี่ไทค์รึเปล่าคะ พี่จำนิ้งได้ไหมคะเพื่อนของเจสซี่" คะนิ้งเดินตรงมาทักทายเขาตามมารยาทเธอย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วทักทายเขาทำเอาคนที่จินตนาการไปถึงไหนต่อไหนทำตัวไม่ถูกได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ หัวใจแกร่งมันเต้นแรงราวกับมีคนมาตีกลองชุดอยู่ในหัวใจของเขา "เอ่อ ... พี่มาคนเดียวเหรอคะ มาทำอะไรแถวนี้" "น้องนิ้ง พะ ... พะ คะ .. คือ พะ .. พี่มารอเพื่อนน่ะครับ" ทักทายประโยคแรกเขาก็สอบตกแล้ว ติดอ่างเฉยแค่คนสวยเดินมาคุยด้วยแค่นั้นเองไอ้ไทค์มึงต้องใจเย็นเอาไว้นะเว้ย มึงอย่าประหม่า อาการประหม่าของมึงจะทำให้เขารู้ว่ามึงคลั่งเขามากแค่ไหน "มารอเพื่อนเหรอคะ ดีเลยนิ้งก็รอเจสซี่อยู่เหมือนกันค่ะ" "เอ่อ ครับ" "พี่ไทค์เป็นคนไม่ค่อยพูดแบบนี้อยู่แล้วเหรอคะวันนั้นที่เราไปด้วยกันพี่ก็ไม่ค่อยพูดนิ้งแค่สงสัยน่ะค่ะอย่าถือสาเลยนะ" 'พี่พูดไม่ค่อยเก่ง แต่พี่ทำอย่างอื่นเก่งมากครับ อยากให้น้องนิ้งมาลองกับพี่นะครับรับรองความหรรษา' อยากตอบไปแบบนี้ฉิบหายแต่ทำไม่ได้ต้องคีพลุคเอาไว้ เผื่อแห้วจะได้ไม่อายมาก โถ่แม่คุณจะรู้ไหมว่าตอนนี้เขาเกร็จจนฉี่เหนียวไปหมดแล้วยังจะชวนคุยเก่งจริงๆ เลย "ครับ พี่ไม่ค่อยพูดแล้วน้องนิ้งสบายดีนะครับ" "นิ้งสบายดีค่ะพี่ไทค์ ว่าแต่พี่ไทค์ดูผอมไปไหมคะเนี่ย" "พี่ทำงานหนักน่ะครับ แล้วนี่สั่งอะไรหรือยังสั่งได้เลยนะเดี๋ยวพี่จ่ายให้" คะนิ้งส่งยิ้มหวานมาให้เธอยกสองมือขึ้นกระพุ่มไหว้ขอบคุณไทเลอที่แสดงความมีน้ำใจ ไทเลอก็ยกมือขึ้นรับไหว้เธอตามธรรมเนียมไทย แม้เขาจะไม่ใช่คนไทยแต่ก็พอจะรู้ธรรมเนียมนี้อยู่บ้างติดแค่ว่าเขาไม่ใช่คนไทยฉะนั้นคนไม่รู้ทำอะไรก็ไม่ผิดใช่ไหม ... "เอ่อ พี่ไทค์คะปล่อยมือนิ้งได้แล้วค่ะ"