“ไม่ว่าสิ่งที่ท่านเทพมอบหมายให้เจ้าทำจะเหนื่อยยากแค่ไหน พ่อแม่เพียงหวังว่าเจ้าจะเอ่ยปากให้พวกเราช่วยแบ่งเบา...ไหล่เล็กๆของเจ้าไม่จำเป็นต้องแบกภาระนั้นเอาไว้คนเดียว ลี่เอ๋อร์...”
“เจ้ายังมีพวกเรา เราล้วนเป็นครอบครัวมีอะไรก็ย่อมต้องช่วยเหลือกัน” ซ่งจิ้นลูบหลังบุตรสาวเบาๆ
เฟิงลี่กลั้นสะอื้นเอาไว้ ก่อนจะตัวสั่นน้อยๆพร้อมหลั่งน้ำตาแห่งความยินดีออกมา
“เจ้ายังมีข้านะน้องเล็ก ข้าช่วยเป็นแรงให้เจ้าได้” ซ่งเฟิงยื่นมือไปลูบหัวน้องเล็กของเขาเบาๆอย่างเอ็นดู
“ข้าเพียงกังวลว่า...” เฟิงลี่พยายามพูดออกมา หลังจากสงบลงแล้ว
“ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น เจ้ากังวลมากเกินเด็กแล้วนะอาลี่ เจ้าเพิ่งจะ10หนาวเท่านั้น หรือแม้โตกว่านี้เจ้าก็ต้องโยนงานหนักมาให้พ่อแม่บ้างเข้าใจมั้ย หืม?” ซ่งจิ้นตบบ่าบุตรสาวเบาๆ
“โยนงานให้ข้าด้วย ข้าด้วยนะเสี่ยวลี่ หลังจากบาดเจ็บครั้งนั้นข้าก็แข็งแรงขึ้นมากเลย!!” ซ่งเฟิงบีบกล้ามแขน เบ่
