บทที่23 ไม่ได้เรียกหาชื่อเสียงแต่ชื่อเสียงเรียกหาข้า
สองพ่อลูกสกุลซ่งในวันนี้แตกต่างจากวันอื่นๆมากนัก กระทั่งคนจากหมู่บ้านสกุลตี้ที่เคยตีตัวออกห่างยังเข้ามาทักทายพูดจาด้วยหลายคำ
แน่นอนว่าสองพ่อลูกเพียงยิ้มให้อย่างมีมารยาทและปล่อยให้พวกเขาพูดจากันไป
เพียงไม่นานรถเกวียนก็มาจอดหน้าประตูเมือง เมื่อเดินผ่านประตูใหญ่เข้าไปถนนการค้าที่คับคั่งยังคงเป็นเช่นเดิม
ซ่งจิ้นแยกตัวออกไปถามทางจากทหารยาม ได้ความว่าหอโอสถนั้นอยู่ทางทิศเหนือ ถนนที่สองของทิศเหนือ ดังนั้นสองพ่อลูกจึงเดินทางไปด้วยเท้าเปล่า
ความจริงพื้นที่เมืองจินเต๋านั้นค่อนข้างใหญ่ทีเดียว กว่าจะเดินจากประตูทิศใต้ไปจนถึงทิศเหนือได้ก็ใช้เวลาเกือบเค่อ
แต่พวกเขาใช้เวลามากกว่านั้น เพราะระหว่างทางเฟิงลี่ดึงมือให้บิดาแวะโรงสมุนไพรเพื่อหาซื้อเตาโอสถส่วนตัว
ร้านสมุนไพรนี้อยู่ถนนเส้นหลักกลางเมือง บริเวณที่มีคนคับคั่งที่สุด และมีผู้คนเดินผ่านไปมาม
