“นั่นใคร” เสี่ยสุเทพถาม ขณะมองตามแผ่นหลังของสาววัยใสที่เดินจากไปจนลับหายจากสายตา
“ลูกเลี้ยงฉันเองค่ะ” อรนภาตอบเจ้าหนี้เสียงหวาน พลางลอบสังเกตุท่าทางพออกพอใจของเสี่ยหนุ่มใหญ่แขกคนสำคัญประจำบ้านที่มีต่อลูกสาวนอกไส้
“สวยสะเด็ดไม่แพ้แม่เลี้ยงเลยนะ” เสี่ยสุเทพพึมพำ
“สวย? แล้วยังไงคะ” อรนภาเลิกคิ้ว
พลันนึกสงสัยสายตาค้ากำไรของเขาซึ่งใช้มองฟ้าใสมันเป็นสายตาแบบเดียวกันกับที่เคยใช้มองเธอ
“เพราะผมชอบคนสวย... ว่าแต่เราจะยืนคุยธุระกันนอกบ้าน ? ”
“เดือนนี้ฉันขอจ่ายดอกให้เสี่ยแบบเดิมนะคะ” อรนภาขยับเข้าไปกอดแขนของสุเทพอย่างประจบ
“เราเป็นหนี้กันอยู่เท่าไหร่นะ” สุเทพเอ่ยถึงหนี้สินก้อนใหญ่ที่อรนภาหยิบยืมจากตนตอนที่เล่นเสียแบบหมดหน้าตักในวงไพ่
“สองแสนค่ะ เสี่ยถามแบบนี้เบื่ออรแล้วหรือ ? ”
พูดพลางเบียดหน้าอกคู่อวบอึ๋มกับท่อนแขนบึกบึนของสุเทพที่ตาลุกวาวทุกครั้งเมื่อได้เห็นสองก้อนเนื้อในบราเซียคัพอีซ
