3
1035 คำ
เขาหายไปพักใหญ่เพราะเธอพูดกับเขาตรง ๆ ว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว บอกได้คำเดียวว่าเขาอกหักก็จริงแต่ก็ยังตามคอยดูเธออยู่เสมอ ไม่ยอมให้ละสายตา
เขาชื่นชมในความซื่อตรงของเธอที่บอกว่ามีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว ไม่ใช่หลอกให้เขารักอีกคน แล้วจับปลาหลายมือ เพราะแท้ที่จริงแล้วไม่ใช่แค่เขา เธอมีผู้ชายมากมายมาชอบ มารุมจีบ
“เมื่อวานหนูโดนวางยา แล้วก็วิ่งหนีมาเจอพี่ปริญในลิฟต์”
“อือฮึ” เขารับคำในลำคอ พลางมองหน้าเธอ
“แล้วพี่ก็ปล้ำหนูจนหนูตกเป็นของพี่” เธอหน้าซีดสลับแดงเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่สุดแสนรางเลือนเมื่อค่ำคืนที่ผ่านไป
“ไม่ใช่ล่ะ” เขาปฏิเสธทันควัน
“พี่ไม่เป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย ทำแล้วไม่ยอมรับ กลัวหนูให้พี่รับผิดชอบหรือไง” เธอหน้างอใส่เขา
“ที่พี่บอกว่าไม่ใช่เพราะเรานั่นแหละปล้ำพี่ จับพี่ถอดเสื้อผ้ากระชากจนกระดุมเสื้อหลุด” ประโยคของเขาทำให้เธออ้าปากค้างตาโต กวาดสายตามองรอบเตียงก็ปรากฎว่าเป็นจริงดังที่เขาพูด
“แล้วคนที่ต้องรับผิดชอบพี่ก็คือเราคนสวย” เขาบีบจมูกเล็กๆ ของเธอด้วยความเอ็นดู
“รับผิดชอบ รับผิดชอบยังไงคะ” เธอมองเขาตาปริบ ๆ
“รับผิดชอบโดยการรับพี่เป็นสามีไง ได้แล้วจะทิ้งพี่เหรอ ไม่มีทางเสียหรอก”
“ใครบอกว่าหนูจะทิ้งพี่ แต่คนที่รับผิดชอบมันต้องเป็นพี่ไม่ใช่เหรอ หนูเป็นผู้หญิงหนูเสียหาย พี่มาเรียกร้องให้หนูรับผิดชอบนี่นะ”
“ใช่น่ะสิ เกิดเราท้องขึ้น ลูกต้องเป็นกำพร้าพ่อนะ ถ้าเราไม่รับผิดชอบรับพี่เป็นสามี ลูกจะมีพ่อได้ยังไง”
“พี่ปริญน่ะ” เธอค้อนเขา เพราะเป็นปู่รหัสที่สนิทกันมาก เขาตามดูแลเทคแคร์เธออย่างดีตลอดปีหนึ่งจนเรียนจบ จะเรียกง่าย ๆ ก็คือเขาตามจีบเธอนั่นแหละ เธอเลยกล้าทำกิริยาอาการใส่เขาเช่นนี้
“คราวนี้ก็เล่ามาว่าเกิดอะไรขึ้น มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ”
“หนูโดนแม่เลี้ยงกับลูกติดของนางวางยาน่ะค่ะ เขาจะให้หนูนอนกับผู้ชายแก่คราวพ่อ”
“เลวมาก”
“เลวมากจริงๆ นั่นแหละค่ะ หนูไม่ยอมก็เลยอาศัยจังหวะที่น้าดาว หมายถึงแม่เลี้ยงของหนูน่ะค่ะ เปิดประตูออกไป วิ่งหนีออกมา จำได้ว่าวิ่งมาเจอพี่ที่ลิฟต์ แล้วหลังจากนั้นหนูก็มึนงง สับสนไม่ไปหมด จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”
“หลังจากนั้นเราก็ปล้ำพี่ทำผัวไง กว่าพี่จะได้นอนก็ตอนหัวรุ่ง แข้งขาอ่อนแรงไปหมดแล้ว”
“พี่ไม่ต้องย้ำก็ได้ค่ะ”
“ก็จริงนี่นะ” เขามองเธอตาใส ใบหน้าของปริญยังหล่อเหลาเช่นเดิม ไม่สิไม่เจอกันพักใหญ่ เทียบเวลาที่เรียนจบแล้วก็เพียงไม่กี่เดือน เขาดูดีหล่อเหลาขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก รอยยิ้มกระชากใจแบบนี้ของเขามันทำให้หัวใจของเธอสั่นไหวอย่างรุนแรง
เธอยอมรับว่าหวั่นไหวกับเขา และแอบชอบเขาอยู่เหมือนกัน แต่เพราะมีคู่หมั้นคือนรินทร์อยู่แล้ว เธอเลยต้องตัดใจจากเขา เพราะอย่างไรเธอเรียนจบก็ต้องแต่งงานกับนรินทร์ตามที่บิดาได้หมั้นหมายเธอเอาไว้กับเขา เพราะบิดาของเขากับเธอเป็นเพื่อนกัน
ถ้าบิดาผู้ล่วงลับรู้ว่านรินทร์ร้ายกาจเพียงใด ท่านคงไม่ให้เธอหมั้นกับนรินทร์เป็นแน่
“พี่ไม่ต้องขยี้ปมตรงนี้มากก็ได้ค่ะ” เธอหน้างอใส่เขา รู้แล้วว่าตัวเองปล้ำเขาเพราะฤทธิ์ยา แต่ไม่ต้องพูดซ้ำๆ ก็ได้เธออาย ปริญเลยโยกศีรษะของเธอไปมา
“จะให้พี่เอาคืนให้ยังไงดี” เขาเอ่ยถามอย่างเจ้าเล่ห์
“น้าดาวบอกว่าบ้านเราหมดตัวค่ะ แล้วก็เป็นหนี้ หนูไม่อยากจะเชื่อ ถึงหนูจะไม่ได้เข้าไปทำงานแต่คุณพ่อไม่เคยพูดสักคำว่าบ้านเรามีปัญหา ก่อนท่านจากไปหนูยังได้อยู่ดูใจคุณพ่อ คุณพ่อบอกว่าต่อจากนี้ไปให้หนูใช้ชีวิตให้มีความสุข” คนเล่า เล่าไปร้องไห้ไป
“ร้องไห้ทำไม เสียใจเหรอที่ได้พี่เป็นสามี” เขาเช็ดน้ำตาให้พลางเอ่ยถาม
“เปล่าค่ะ”
“แล้วร้องไห้ทำไม เป็นอะไรครับ”
“หนูคิดถึงคุณพ่อ ฮึก ๆ ฮือ ๆ” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาเลยดึงมากอดปลอบเอาไว้
“ไม่ร้องนะเมียพี่ พี่จะแก้แค้นให้เราเอง” เขาลูบผมเธอเบา ๆ อย่างปลอบโยน
“เมื่อกี้พี่ปริญว่ายังไงนะคะ”
“เรียกเราว่าเมียจ๋าไง” เขาพูดหวานจ๋อย
“รู้สึกจั๊กจี้จังค่ะ” เธอทำหน้ายู่
“ได้พี่แล้วห้ามทิ้ง”
“พี่กลัวโดนหนูทิ้งเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเขาตาปริบ ๆ
“ห้ามทิ้งพี่เด็ดขาด เราเคยทิ้งพี่ครั้งนึงแล้ว ไปกันครับ” เขาเอ่ยชวน และหมายถึงตอนเธอปฏิเสธเขาตอนนั้น หมายถึงเธอทิ้งเขา
“ไปไหนกันคะ” คนซื่อเอ่ยถามตาปริบ ๆ
“ไปอาบน้ำไง”
“ว้าย!” เขาอุ้มเธอขึ้นก่อนจะพาไปอาบน้ำ พัดชาหน้าแดงแต่สุดท้ายก็ยินยอมพร้อมใจให้เขาพาไปอาบน้ำโดยง่าย
มื้อสายของวันนั้นเธอเป็นคนลงมือทำอาหารแสนอร่อยให้เขา จริง ๆ แล้วเธอเสียใจที่รู้ว่านรินทร์นอกใจ เพราะเธอเองแม้จะแอบหลงรักปู่รหัสอย่างปริญแค่ไหนก็ยังซื่อตรงไม่เคยนอกใจนรินทร์เลยสักครั้ง ถึงแม้จะมีผู้ชายที่หล่อรวย หน้าตาดี นิสัยดีแค่ไหนมาจีบ อาทิเช่นปริญนี่แหละ
เธอแค่เสียใจที่เขาไม่ซื่อตรงกับเธอ แต่ไม่ได้เสียใจมากจนแทบสิ้นสติ เพราะเธอไม่ได้รักนรินทร์ นับถือเขาเป็นเพียงแค่พี่ชายเท่านั้น
- ผู้เขียน
