“ค่ะ เดี๋ยวพี่พงษ์จะมารับลัล”
ดวงตาคมกริบลุกเป็นไฟ สองมือข้างเรือนกายใหญ่กำแน่นจนเป็นกำปั้น
เขาอยากหักคอผู้หญิงตรงหน้าให้ขาดเป็นสองท่อนนัก แพศยา!
“ไม่ผิดจากที่ฉันคิดเอาไว้ โชคดีก็แล้วกันนะ”
เมสันก้าวเดินไปที่รถและขับมันออกไปอย่างไม่ไยดีอะไรคนที่ยืนร้องไห้จะเป็นจะตายอย่างหล่อนอีก
เขาคงดีใจ...ใช่...น่าจะดีใจที่สุดในโลกเลยล่ะ
ลัลดายกมือขึ้นป้ายน้ำตาจากใบหน้า หมุนตัวจะกลับไปเก็บของที่ห้องพัก แต่ก็เจอน้ำเสียก่อน
“พี่ลัล...จะไปจริงๆ เหรอคะ”
“อืม...พี่ต้องไปจ้ะน้ำ”
ลัลดาพยายามที่จะฝืนยิ้มให้กับน้ำ แต่ก็ยิ้มไม่ออก ทำได้แค่ร่ำไห้น่าสงสาร
“คุณไมค์ไล่พี่ลัลเหรอจ๊ะ”
“เปล่าหรอกจ้ะ พี่ไปเอง...พี่สมควรจะไปนานแล้วด้วยซ้ำ”
“พี่ลัล...”
“น้ำก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ ถ้าพี่มีเวลาพี่จะโทรมาหาจ้ะ”
ลัลดาใจหายไม่น้อยที่จะต้องจากสถานที่ที่เคยอยู่มาตั้งแต่เล็กแต่น้อยไปแบบนี้ แต่หล่อนจำเป็นต้องไป
“พี่ลัล
