“ก็ต่อเมื่อฉันเบื่อ หรือไม่ก็เธอหายไปจากที่นี่” เขายิ้มหยัน มองร่างหญิงสาวด้วยสายตาเลือดเย็น “ทำได้หรือเปล่าล่ะ ไปจากบ้านของฉันน่ะ เพราะถ้าเธอไปได้ เธอก็จะไม่ถูกฉันเอาอีก”
หล่อนก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น และนั่นก็ยิ่งทำให้เมสันได้ใจในการถือไพ่เหนือกว่าของตัวเอง
“แต่ฉันว่านะ...ที่เธอไม่ยอมไปไหน ก็คงเพราะติดใจไอ้นี่ของฉันมากกว่า จริงไหมลัลดา”
เขายกมือขึ้นกุมเป้ากางเกงของตัวเอง มองหล่อนด้วยสายตาหยาบคายเป็นที่สุด
หล่อนไม่ยอมตอบเขา ไม่คิดจะตอบโต้อะไรกับคนใจร้ายอีก แค่นี้ใจของหล่อนก็จะขาดรอนๆ อยู่แล้ว
เมสันขบกรามแน่น มองลัลดาด้วยสายตาหงุดหงิดบ้าคลั่ง เนื้อตัวของเขายังคงรุ่มร้อน และหิวกระหายที่จะฝากฝังความเป็นชายลงไปในความคับแน่นของหล่อนอีก เขาต้องการหล่อนทั้งคืน และแม้ว่าจะทั้งคืนก็ยังไม่แน่ใจว่าจะอิ่มเอมหรือเปล่า แต่เขาก็จำต้องอดทน อดกลั้นที่จะหยุด และเดินออกไปเงียบๆ
เสียงปิดประตูห้องดังขึ
