เมสันพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด และข่มความหิวกระหายที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาก้าวเข้ามาในห้องอาหาร กวาดตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบลัลดา เขาทำเป็นไม่ใส่ใจเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัวที่นั่งประจำของตนเอง
“วันนี้คุณไมค์ลงมาช้ากว่าทุกวันนะคะ” ป้าแม่บ้านเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส
เขาหันไประบายยิ้มให้เล็กน้อย และก็ห้ามปากไม่ให้ถามเรื่องของลัลดาไม่ได้
“แล้วลัลดาไปไหนซะล่ะครับ หน้าที่ในห้องอาหารเป็นของเธอไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ ลัลดาไม่ค่อยสบายน่ะค่ะคุณไมค์ ก็เลยขอตัวออกไปซื้อยาที่ร้านขายยาหน้าปากซอย” ป้าแม่บ้านตอบกลับมา
คิ้วเข้มของเมสันเลิกสูง กรามแกร่งขบกันแน่น “ห้องพยาบาลที่นี่ก็มี ไม่เห็นจะต้องออกไปนอกบ้านเลยนี่ครับ”
“ป้าก็บอกลัลดาแล้วนะคะ แต่เธอบอกว่าเป็นยาที่ห้องพยาบาลไม่มีน่ะค่ะ”
เมสันฟังแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจ แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้
“แล้วลัลดาเป็นอะไร
