“อย่าเพิ่งไปสิ”
หล่อนชะงักเท้า ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ในอกเจิ่งนองไปด้วยหยาดเลือดแห่งความเสียใจ
เมสันคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบสะโพกเพรียวของตัวเอง ก่อนจะเดินอ้อมมาหยุดตรงหน้าของหล่อน เขากวาดตามองหล่อนอยู่นานหลายอึดใจ ก่อนจะพูดออกมา
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ขายตัว แต่เธอก็ต้องรับเงินจากฉัน เพราะฉันไม่ชอบเอาใครฟรี”
ทำไมยิ่งฟังเขาพูดหล่อนกลับยิ่งรู้สึกย่ำแย่ แต่ก็ต้องฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“คุณไมค์...ก็คิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นสิคะ”
เขาหรี่ตาแคบมองหน้าหล่อน ก่อนจะตวัดตามองลงไปตามเรือนร่างที่เขาสัมผัสมาแล้วทุกตารางนิ้วด้วยสายตาวาววับ หล่อนหน้าร้อนฉ่า รู้สึกราวกับกำลังเปลือยอยู่ต่อหน้าเขาไม่มีผิด หล่อนเม้มปากบวมๆ ของตัวเองเป็นเส้นตรงซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ฉันไม่ใช่ปลาทองที่จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่แย่ และไม่ควรจะเกิดขึ้นก็ตาม”
นั่นไง...เขาคงขยะแขยงกับเรื่องเมื่อคื
