หลังจากผ่านไปได้สักหนึ่งอาทิตย์ ชายหนุ่มก็ยังอิดออดเรื่องสัญญาที่ว่าจะพาเธอกลับ กันต์ศิตางค์ยิ่งร้อนรุ่มในหัวใจ เป็นไม่ได้ปฏิเสธว่าการมาอยู่ที่นี่ไม่มีความสุข แต่มันเป็นแค่ความสุขฉาบฉวยชั่วครั้งชั่วคราว ยามใดที่ใจหวนคิดถึงครอบครัวจิตสำนึกว่าตัวเองถูกพาตัวมายังไงก็กระตุ้นให้เธอหาทางออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
หลายครั้งที่เคยทวงถามศิลาภินก็บ่ายเบี่ยงตลอดเวลา ชักจูงความสนใจให้ออกนอกเรื่องอยู่เสมอๆ ทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาก็แน่นแฟ้นขึ้นทุกที ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งต้องมาทนแบบรับความรู้สึกอันหลากหลายมันช่างเป็นเรื่องที่ทรมานเหลือเกินจริงๆ
“เราต้องเสี่ยง...ถ้ามัวแต่เราเขาคงไม่มีวันได้ไปจากที่นี่แน่ๆ” คนใช้ความคิดบ่นพึมพำกับตัวเอง สมองกำลังคิดแผนการบางอย่างหลังจากการรอคอยดูเหมือนจะไร้ความหมาย ร่างบอบบางในชุดผ้ามัดย้อมเดินวนเวียนรอบๆ ห้องลำดับสิ่งที่ตัวเองจะ
