“ทีนี้จะบอกพี่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา...” กิตติธัชเอ่ยขึ้นขณะนั่งอยู่ในรถซึ่งจอดอยู่ ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขาขับรถไปรับเธอยังที่นัดหมาย แล้วฝากรถหญิงสาวไว้ยังร้านให้บริการรับฝากรถ ก่อนทั้งคู่จะขับรถวนไปวนมาเรื่อยๆ จนมาจอดกันอยู่ที่นี่
ตลอดเวลาหญิงสาวตกอยู่ในความเครียดจนเขารับรู้ได้ แม้จะพยายามสอบถามแต่ด้วยเห็นว่าเธอคงอยากอยู่เงียบๆ เขาจึงเฉยเสียเป็นเวลานานจะพากลับบ้านเธอก็ไม่ยอมกลับเสียด้วย ทำเอากิตติธัชหัวปั่นทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“จีนัส...คือ....”
“พี่เคยบอกแล้วไงว่าไม่สบายใจก็ให้มาปรึกษาพี่ รับรองจะเก็บเป็นความลับทุกอย่างเลย สัญญา...” ชายหนุ่มยกนิ้วก้อยยิ้มแหย่หวังทำให้หน้าตูมๆ หม่นหมองนั่นคลายความกังวลลงได้บ้าง
“จีนัส...กำลังเบื่อที่จะหนีค่ะ”
“หืม...”
“คือ...จีนัสกำลังสับสน ไม่รู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหนกันแน่...จีนัส...จีนัสไม่รู้จะไปทางไหนแล้วพี่พัฒ...”
“เกิดอะไรขึ้น...บอกก
