เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายดังเรียกให้เจ้าของรีบหยิบสมอลทอร์คมาเหน็บเสียบที่หูเพื่อสนทนา คนที่โทร.มาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นกิตติธัชนั่นเอง
“พี่พัฒ...มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามปลายสายทันที จำได้ว่าวันนี้เขามีธุระออกไปทำงานนอกพื้นที่และเธอกับเขาก็ไม่ได้มีนัดอะไรกันด้วย จริงๆ ช่วงนี้กิตติธัชค่อนข้างลานยุ่งตัวเป็นเกลียวไม่ค่อยมีเวลาได้นัดพบหรือพูดคุยกันเท่าไหร่
‘จีนัส...เป็นอะไรไปร้องไห้เหรอ...’
แทนที่จะตอบปลายสายก็ถามกลับอย่าลุกลี้ลุกลน กันต์ศิตางค์กลืนน้ำลายพร้อมๆ กับเสียงสั่นเครือลงคอก่อนจะพยายามปรับตัวให้เป็นปกติที่สุด
“ป่ะ...เปล่าค่ะ แล้วพี่พัฒไม่ออกไปทำงานกับคุณลุงเหรอคะ”
‘ไปจ้ะ แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้วแวะไปหาเราที่บ้านคุณป้าก็บอกว่าออกมาทำธุระข้างนอก’
“อ๋อค่ะ...จีนัสอยู่ในตัวเมืองกำลังขับรถกลับบ้านค่ะ” หญิงสาวตอบตามความจริง
