“จีนัส...จีนัสตื่นได้แล้วลูก สายแล้ว” เช้าวันใหม่จิตนารีที่ตื่นก่อนลุกมาปลุกบุตรสาวซึ่งยังอยู่ในท่ากอดก่ายกันกลมดิกกับคุ้มขวัญหลานสาว นางเห็นแล้วก็อดยิ้มอย่างดีใจไม่ได้ ภาพนี้เป็นภาพที่นางใฝ่ฝันให้มันเป็นจริงมาตลอด
“อืม...คุณแม่...” กันต์ศิตางค์ปรือตามองเสียงเรียก กะพริบให้พอคุ้นเคยกับวันใหม่อีกสองสามครั้งก่อนจะพลิกตัวและทำท่าจะลุก แต่ความหนักอึ้งตรงแขนข้างหนึ่งทำให้เธอต้องกวาดตามอง
คุ้มขวัญนั่นเองที่ขดตัวหลับปุ๋ยในอ้อมกอดของเธอตั้งแต่เมื่อคืน มิน่าถึงได้รู้สึกหนักอึ้งแถมเหน็บก็กินจนชาไปทั้งแขน หญิงสาวค่อยๆ ดึงแขนออกจากศีรษะเล็กทุย
คุ้มขวัญขยับตัวเล็กน้อยเมื่อถูกรบกวนเธอจึงหยุดและตบสะโพกเป็นการกล่อมให้เด็กที่หลับรู้สึกอุ่นใจ แล้วจึงค่อยดึงแขนให้เป็นอิสระจากการเป็นหมอนอีกครั้ง
“อูย...เหน็บกินเจ็บไปหมดเลยค่ะ คุณแม่ทำไมไม่ป
