“อ้าว!! นี่เราไม่กลัวลุงพัฒแล้วเหรอย่าหยา เห็นปกติไม่ค่อยจะเข้าใกล้”
“ก็แม่จีนัสเคยบอกว่าลุงพัฒไม่ใช่ตุ๊กแกนี่ไม่กินตับเด็กหรอกใช่ไหมคะ”
กันต์ศิตางค์ทำหน้าเหลอหลากับคำตอบ แก้มนวลแดงระเรื่อเมื่อจำครั้งที่พูดคุยกันก่อนโน้นได้ดี ว่าความหมายของมันทะลึ่งขนาดไหน แม้คุ้มขวัญจะไม่รู้ไม่เข้าใจแต่ก็ทำเอาผู้ใหญ่ใกล้จะเป็นเจ้าสาวอย่างเธออดเขินอายไม่ได้
“ฮะๆ อะไรกัน ย่าหยานี่ตลกจัง ตกลงว่าเราจะไปเที่ยวสวนสนุกกันสองคนนะครับ แล้วค่อยกลับมารับแม่จีนัสที่สปา โอเคไหม...”
“โอ เค ค๊า!!” เสียงดังชัดเจนตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะการได้ไปเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกมันดีกว่าการต้องมานั่งดูทีวีแม่จีนัสของเธอทำธุระเป็นไหนๆ เพราะตามมาด้วยเกือบทุกครั้งคุ้มขวัญจึงเริ่มจับทางได้แล้ว
“ก็ได้ค่ะ ถ้าเหนื่อยไม่ต้องมาบ่นนะคะพี่พัฒ เรารีบไปกันเถอะค่ะไม่รู้ลองรอบนี้จะต้องแก้ชุดกันอีกหรือเปล่า หลายรอบแล้วนะคะ”
“ก็...แก้ไปท
