บ้านพักหลังนี้ที่ใช้เป็นสถานที่จองจำหัวใจ เป็นบ้านของเพื่อนร่วมรุ่นในสมัยเรียนที่ถูกทิ้งร้างมานานด้วยเพราะเจ้าของไปอยู่ต่างประเทศเสียหลายปี ทันทีที่แผนการลักพาตัวผุดขึ้นในสมองเขาก็ติดต่อไปยังเพื่อนคนดังกล่าวและขอมาอาศัยอยู่ชั่วคราวซึ่งทางโน้นก็ไม่ได้ปฏิเสธรีบบอกให้คนดูแลเอากุญแจบ้านมาให้เขาทันที
สาเหตุที่เขาเลือกใช้บ้านหลังนี้ทั้งๆ ที่มีเพื่อนฝูงพอที่จะขอความช่วยเหลือเรื่องที่อยู่อาศัยได้นั้นก็เพราะ ที่นี่อยู่ห่างไกลผู้คน ก่อนหน้าเมื่อหลายสิบปีก่อนมันเป็นเคยเป็นสวนผลไม้พื้นบ้านกินพื้นที่หลายร้อยไร่ แต่เมื่อบิดาและมารดาของเพื่อนเขาเสียชีวิตไปทุกอย่างจึงถูกปล่อยให้รกร้างเพราะทายาทเพียงคนเดียวได้ตัดสินใจไปใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก ทุกอย่างที่นี่จึงอยู่ในการดูแลของลุงชา คนสวนเก่าแก่ของบ้านที่ปลูกกระท่อมอยู่ท้ายสวน
การเดินทางเข้ามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะพื้นที่อยู่บนเนินเขามีทิวทัศน์ที่สวยงา
