แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องลอดผ่านช่องผ้าม่านที่ถูกเปิดกว้าง กันต์ศิตางค์กะพริบตาถี่ด้วยความงัวเงียเพื่อให้สายตาปรับเข้ากับสภาพห้อง เมื่อสติตื่นครบถ้วนเธอจึงกวาดตามองข้างๆ กาย ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากตัวเธอ หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ไม่ต้องทนอึดอัดอยู่กับเขา เมื่อคืนกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็ปาเข้าไปเป็นชั่วโมงเพราะความไม่ไว้ใจเขานั่นเอง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น
สายตาเหลือบมองไปที่ด้านข้างของห้องก็พบว่า มันเป็นประตูกระจกเลื่อนอยู่ด้วยแต่ถูกล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา เขาเปิดผ้าม่านทิ้งไว้ด้วยคงตั้งใจจะให้แสงอาทิตย์ยามเช้าปลุกเธอนั่นเอง เพราะถ้าผ้าม่านถูกดึงมาปิดหมดห้องนี้จะมืดมากและเธอคงจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ
เธอเพิ่งรู้ว่าที่นี่เป็นบ้านชั้นเดียวเพราะมองทะลุกระจกออกไปด้านนอกเห็นเป็นสวนหย่อมมีดอกไม้ต้นไม้และโต๊ะม้าหินอ่อนครบชุด เธอถูกจำกัดอิสรภาพให้ทำได้แค่เพียงมองเพรา
