ตอนที่ 6
1043 คำ
“ดิฉันอายุยังน้อยขอคิดแค่เรื่องเรียนค่ะ เรื่องแฟนคงยังอีกนาน”
จากนั้นก็หันไปพูดกับชายหนุ่มคนน้องที่ตนรู้จัก
“รินขอตัวก่อนนะคะพี่ตวน ต้องกลับแล้ว นายดอนรออยู่”
พูดจบก็ออกเดินลิ่ว ยอมเสียมารยาทไม่ไหว้ลาคนที่ถามคำถามบ้าๆ
ตุลยธรมองตามร่างอ้อนแอ้นด้วยแววตายิ้มๆ ขณะที่น้องชายถอนฉุน
“พี่ตุลย์ไปถามน้องรินอย่างนั้นได้ไง เสียมารยาทจริง”
“ถามเพราะอยากรู้นะสิ ว่าแม่สาวน้อยนั่นจะตอบยังไง”
ทั้งสุ้มเสียง สีหน้า ของคนที่ถูกน้องชายนิ่วหน้าใส่ ไม่มีวี่แววเดือดร้อนแต่ประการใด
“แล้วไงครับ คำตอบที่ได้”
“ไม่แล้วไง แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่ายายหนูนั่นไม่ได้รักใคร่ชอบแกมากพอที่จะเห็นแกเป็นแฟนเขา”
“ผมกับน้องรินเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ได้พูดคุยกันจริงๆไม่กี่ครั้ง แล้วจะให้เธอยอมรับผมเป็นแฟนเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
“ตัวแกล่ะ เห็นยายหนูนั่นเป็นแฟนมั้ย”
“ใครจะไปรู้ คนเรามันต้องคบกันนานๆ ไม่ใช่ว่าเห็นหน้าปุ๊บต้องรักปั๊บซะเมื่อไหร่ ของแบบนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน พี่ตุลย์น่าจะรู้ดีกว่าผม”
“แกไม่ได้รักยายหนูรินเหมือนกัน”
ตุลยธรพูดเหมือนไม่ได้ยินคำพูดเหน็บแนมท้ายประโยคของน้องชายที่อ่อนกว่าเขาเก้าปีเต็มๆ
“จะสรุปอย่างนั้นได้ไง ผมก็บอกแล้วว่า...”
“แกไม่ได้รักเขา พอๆ กับที่เขาก็ไม่ได้พิศวาสแกเป็นพิเศษ อย่ามาเถียง”
รีบยกมือห้ามเมื่อน้องชายเปิดปากจะพูดต่อ
“แกฟังฉันเลย คนเราน้อยนักที่เจอผู้หญิงที่เราหวังจะแต่งงานด้วยแล้วไม่รู้สึกอะไรเลย ยิ่งกรณีของแก ขนาดว่าคบหากัน รู้จักกันมาแล้วเป็นระยะเวลาพอสมควร ยังไม่รู้อีกว่าคิดยังไง นั่นแสดงให้เห็นว่าแกกับเขาจูนกันไม่ติดแล้วล่ะ ถึงคบกันไปก็เสียเวลาเปล่า”
“ผมขอเถียง”
“เชิญ”
“ที่พี่ตุลย์ว่ามา คงเพราะไม่เคยเห็นคู่แต่งงานที่เขาคบหากันอย่างเพื่อนมานับสิบๆปีแล้วเพิ่งมารู้ตัวว่ารักคนที่เป็นเพื่อนนี้เอาตอนก่อนแต่งงานกัน”
“นั่นน่ะโกหกทั้งเพ เชื่อฉันสิวะ คนเราลงว่าเห็นเป็นเพื่อนมันก็แค่เพื่อน แล้วที่ไม่เคยเห็นอะไรพิเศษในตัวอีกฝ่าย ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยมาเป็นปีๆ หรือสิบปี แต่มาแต่งงานกันแล้วบอกว่าเราเพิ่งมารักกันเมื่อเร็วๆนี้แม่งตอแหลว่ะ ฉันกล้าพนันหมดตัว ผู้หญิงคนนั้นต้องรู้ตัวตั้งนานแล้วว่ารักฝ่ายชาย เพียงแต่ไม่มีโอกาสที่จะได้แสดงออก”
“ผมคงเถียงนักกฎหมายไม่ได้ เถียงไปรังแต่จะแพ้ ว่าแต่พี่ตุลย์เห็นน้องรินเป็นยังไง”
“น่ารัก สวยด้วย หน้าตาอย่างนี้อายุมากขึ้นก็จะยิ่งสวย ฉันชอบว่ะ แกเป็นน้องหลีกทางให้ฉันซะดีๆ”
“เฮ่ย!” น้องชายร้องลั่น “นั่นน่ะเด็กอายุเพิ่งสิบเจ็ดสิบแปดเองนะพี่ตุลย์ แล้วพี่น่ะปาเข้าไปเท่าไหร่ รู้ตัวหรือเปล่า”
“ก็จะทำไม ถ้าฉันจะสร้างตำนานรักข้ามรุ่น”
“พูดเหมือนจะแน่ใจ”
“ใช่ ฉันแน่ใจ นี้แหละคนที่ฉันรอคอยมาจนอายุสามสิบสอง”
“ถ้าพี่ตุลย์ปล่อยให้ตัวเองมีลูกแต่อายุสิบสามสิบสี่ น้องรินเป็นลูกพี่ตุลย์ได้เลยนะ”
ตวนเทพแหย่พี่ชายด้วยความหมั่นไส้
“เผอิญฉันรู้จักป้องกัน เลยรอดตัวที่จะเป็นพ่อเด็กสักคนมาจนถึงวันนี้ ยายหนูรินจึงเหมาะที่จะเป็นคู่รักฉันไม่ใช่ลูก แล้วผู้ชายอายุเท่าฉัน ยังห่างไกลความแก่เว๊ย”
“ยังไงพี่ตุลย์ก็แก่กว่าน้องรินตั้งรอบหนึ่งเชียวนะ น้อยอยู่หรือนั่น”
“ไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้มากเกินไปนี่หว่า”
ทวนเทพมองพี่ชายด้วยสายตาพินิจ แล้วเขาก็ต้องประหลาดใจ ถึงกับโพล่งถามออกไป
“พี่ตุลย์เอาจริงใช่มั้ยเนี่ย?”
“จริงเรื่องอะไร”
“ก็...ที่จะจีบน้องริน”
“แล้วแกคิดว่าฉันจะทำสำเร็จมั้ยล่ะ”
ทวนเทพมองหน้าขาวสะอาดจนมองเห็นเงาเขียวๆ ของไรหนวดเคราที่โกนเรียบร้อยของพี่ชายร่วมสายโลหิตอยู่อึดใจ ก็ต้องยอมรับว่าหน้าตาอย่างพี่ชายเขา ไม่ยากสัดนิดที่จะเอาชนะใจผู้หญิงสักคน และเขายังรู้อย่างแน่ๆว่ามีผู้หญิงไม่น้อย เป็นร้อยนั่นแหละ พากันเห็นพี่ชายเขาเป็นเทพบุตรหน้าหยก
ว่ากันถึงรูปร่าง เขาก็มั่นใจว่าสาวๆ คงแทบน้ำลายหกหากได้เห็นพี่ชายเขานุ่งน้อยห่มน้อย อาจถึงขั้นตาโตแทบถลนออกนอกเบ้า ด้วยความกริ่งเกรงถ้าได้ยลตัวตนที่บ่งบอกความเป็นเพศชายที่กำยำพ่วงพี
“ผมสงสารน้องริน”
ทวนเทพไม่ได้ตอบคำถาม
“สงสารเรื่องอะไร”
“ถ้าพี่ตุลย์ตั้งใจหว่านเสน่ห์แล้วท้ายที่สุดก็จบแบบเดียวกับที่พี่ตุลย์จบกับสาวๆ มาแล้วเป็นร้อยนะสิครับ”
ตุลยธรหัวเราะเสียงดัง ตบไหล่น้องชายป้าบ
“นี่แกคิดว่าฉันผ่านผู้หญิงมาเป็นร้อยเลยรึ แต่ยังไงก็ขอบใจว่ะ ที่มองว่าพี่แกเป็นบุรุษเหล็กขนาดนั้น”
พี่น้องเดินมาถึงรถที่จอดไว้ด้านนอกวัด ตุลยธรเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วชะงักที่กำลังจะเข้าไปนั่งหลังพวงมาลัย เมื่อเห็นน้องชายยืนหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ยอมเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร
“อะไร” เขาถาม
“ผมอยากรู้”
“อยากรู้เรื่องอะไรอีก”
“พี่ตุลย์คิดจะจีบน้องรินจริงๆใช่มั้ย”
“ถ้าคิดก็จริงสิวะ แกก็รู้ เรื่องจีบผู้หญิงฉันไม่เคยคิดเล่นๆ”
ทวนเทพโคลงศีรษะ ในใจชักจะเป็นห่วงหญิงสาวที่เพิ่งเลยวัยแรกรุ่นมาไม่กี่ปี
- ผู้เขียน
