ดอนอึ้งไป
ถึงตอนนี้ เขาไม่แน่ใจว่าตนมายืนตรงจุดไหนของเรื่อง
เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ทุกอย่างเลยเถิดมาไกลเพียงนี้ แต่เพราะนิสัยที่เขามองว่าถ้ากำจัดทิ้งไปได้คงน่ารักขึ้นเยอะของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้เขาลืมตัว
ถ้าเขาไม่ดำเนินกลยุทธ์ดีๆ ท้ายที่สุดแล้ว โอกาสที่เขาจะกินแห้วคงเกิดขึ้นแน่ๆ
“ก็ได้”
วิรามรเป็นฝ่ายชะงัก มองหน้าคมสันอุดมหนวดเคราอย่างไม่เชื่อสายตา
ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะ...ปล่อยมือจากเธอง่ายๆ
ขณะเดียวกันก็รู้สึกใจหายแปลกๆ ที่ชายหนุ่มยอมที่จะยุติความสัมพันธ์โดยดี
“แต่...” เสียงมีกังวานห้าวเว้นช่วงก่อนพูดต่อ “ผมขอเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกันตามลำพังอย่างผัวเมียหนึ่งอาทิตย์ หลังจากนั้นผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”
“อยู่กันตามลำพัง?”
ตาคมโตจ้องเขาเหมือนกับว่าเขาพูดในสิ่งที่รู้แก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้
“จะอยู่กันได้...”
“วันศุกร์นี้คุณหญิงจะไปทอดผ้าป่าที่อินเดียสิบวัน เท่ากับว่าผมว่าง
