“นี่ครับ”
“ช้องจ่ายเองค่ะ”
“ฉันจ่ายเอง”
“แต่ช้องตั้งใจจะซื้อให้น้องอิงนะคะ คุณขุนจ่ายให้ก็เท่ากับเป็นของขวัญจากคุณขุนสิ”
“จะแย่งจ่ายทำไม เธอจ่ายหรือฉันจ่ายสุดท้ายก็เงินกระเป๋าเดียวกัน”
เขาพูดพร้อมกับหันมามองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
“นั่นสิคะ ถึงจ่ายเองสุดท้ายก็แบมือขอเงินคุณขุนอย่างที่คุณขุนชอบว่าอยู่ดี”
“หึ!” พอพูดจบเขาก็แค่นเสียงใส่แล้วหันกลับไป นี่ไม่ได้พูดจาทำเสียงประชดประชันนะคะ แค่พูดความจริง
“จะซื้ออะไรอีกไหมคะ” พอได้ของเดินออกจากร้านก็เลยถามเขาอีกครั้ง
“ไม่”
“กลับเลยใช่ไหมคะ”
“จะอยู่ช่วยเขาปิดห้างไหมล่ะ คิดบ้าง”
“ไม่น่าถาม” ได้ยินแล้วก็เลยเผลอกรอกตามองบนแล้วก็พึมพำออกมาด้วยความเซ็ง
“ใช่ ไม่น่าถาม อะไรไม่สมควรถามก็ไม่ต้องถาม อะไรควรคิดได้ก็ควรคิดบ้าง คิดเรื่องที่มันฉลาด ๆ”
“ฮะ?” อะไรอ่ะ พูดแค่นี้เองแต่ดูเขาตอบกลับมา ทั้งยาวทั้งไม่เข้าใจ
“กลับ” เขาปรายตามาพูดแล้วก็เดิ
