ติ๊ด!
“ฮัลโหลช้องนางนี่พี่โฬมนะครับ”
“...”
“ฮัลโหลได้ยินพี่ไหมครับ ทำอะไรอยู่ครับพอดีพี่ยังไม่ถึงบ้านเลยโทรมาหาก่อน กลัวช้องหลับน่ะ”
“ยังไม่ถึงก็ขับรถให้มันถึง ถ้าถึงแล้วมึงก็นอนไอ้สัส! ไม่ต้องเสือกโทรมารายงานน้องกู!”
“คุณขุน!” ฉันถลึงตาใส่เขา ไม่ได้เสียงดังหรอกนะคะ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเขาชี้หน้าแล้วก็ถลึงตากลับมาเพื่อบอกเป็นนัยว่าให้ฉันหุบปาก
“นั่นใครครับ”
“อย่าโทรมามาหาช้องนางอีก ไม่งั้นมึงเละแน่ไอ้ลูกหมา”
ติ๊ด!
“คุณขุนทำบ้าอะไรบอกพี่เขาดี ๆ ก็ได้”
“...พี่เขา?”
“อะไรอีกล่ะคะ” แค่นี้ก็ต้องมาทำหน้าไม่พอใจ จะกินหัวช้องนางคนนี้ให้ได้เลยสินะ
“นี่ไม่ใช่การเตือนเพราะฉันห้ามมาตลอด ถ้ามีครั้งต่อไปเธอตายแน่ช้องนาง” เขาพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเลย
“คุณขุน! เอาโทรศัพท์ช้องคืนมาก่อน!” ฉันรีบตะโกนเรียกพร้อมกับเดินตามเขาเพราะเขาถือมันไปด้วย
“ยึด!” เขาตอบกลับมาทั้งที่ยังเดินต่อ ยึดเหรอ
