ฮึก ฮึก!
"ปราง! ปราง เป็นอะไรทำไมทำแบบนั้น"
"เอ่ออ...อะ...อาวดี"
"อาวดี? อาวดีทำไม"
เฮือกกก!!!
ทำไมฉันถึงพูดไม่ออกเลย มันตื้อไปหมด เหมือนทุกอย่างบนโลกมันก็หยุด ใจที่เบื่อหน่ายเหี่ยวเฉา จู่ๆก็สั่นรัวราวกับว่า มีใครเอากลองมาตีในใจฉัน เขาพึ่งจากกับฉันเมื่อกี้นี่เองนะ ทำไม....
"ปราง!"
"ฮืออออ! อาวดีบอกว่า พะ...พี่ธีร์รถคว่ำ หลังจากที่เขามาส่งฉันเมื่อกี้"
"ห้ะ!"
"ฮือออออ"
"ใจเย็นๆ มีสติหน่อย ไปโรงพยาบาลก่อนมั้ย เดี๋ยวให้พี่พิภูไปส่งก็ได้" ถ้าเป็นแต่ก่อน ฉันคงตื่นเต้นและอยากรู้ว่า ทำไมอันดากันกับพี่พิภูถึงได้ดูสนิทสนมกันถึงขั้นสามารถเรียกใช้กันได้ แต่ตอนนี้หัวใจฉันมันตกอยู่ที่ตาตมยังไงบอกไม่ถูก
"อะ...อื้อ"
.
.
.
"ปราง แกใจเย็นๆก่อน เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ตลอดทางคือ ฉันก็นั่งชะเง้อไปมาตลอด ฉันไม่อยากพูดแบบนี้เลย ทุกครั้งที่กลับบ้านฉันจะต้องผ่านโรงพยาบาลนี้ตลอด ที่ผ่านมาก็รู้สึกว่า มัน
