ผัวเด็กคนนี้เป็นของพี่นะครับ!

เกือบซวยเพราะกรรมที่ไม่ได้ก่อ

"กูละอยากจะรู้จริงๆว่าเจนซี่แม่งจะใจแข็งไปไหน" จ้าวฮานหันไปพูดกับจ้าวฮั่นถึงเจนซี่ที่ไม่ว่าจะทำอย่างไรหล่อนก็ไม่ใจอ่อนให้จ้าวฮายสักที

"นั่นดิ" จ้าวฮั่นขานรับเชิงเห็นด้วย "แล้วไอ้ฮายแม่งก็แปลกคน ผู้หญิงทั้งประเทศต่อแถวรอมันยาวกว่าหางว่าวอีกมั้งแต่แม่งก็ยังตามจีบยัยเจนซี่เหมือนอย่างกับไม่มีใครเอาไปได้"

"เออ" จ้าวฮานว่าพลางส่ายหัว

"ไงละมึงเรียบร้อยดีนะ" ก่อนจะหันไปถามจ้าวฮายที่เสร็จธุระจากแผนกต้อนรับของคอนโดแห่งหนึ่งพอดิบพอดี

"เออ" จ้าวฮายขานรับ "กูอ้าปากทีเดียวทุกอย่างก็จบแล้ว"

"เก่งจัด เก่งทุกเรื่องยกเว้นเรื่องจีบหญิง" จ้าวฮั่นที่ในตอนนี้กำลังไปได้ดีกับแฟนสาวเอ่ยอย่างเยาะเย้ย หากแต่จ้าวฮายก็ไม่คิดแม้แต่จะเคืองโกรธเพราะสิ่งที่พี่ชายได้ปรามาสเขามานั้นมันคือความจริงนั่นเอง

"เออ ยอมรับ" จ้าวฮายว่าอย่างยืดอกแมนๆไม่มีแม้ท่าทีกลัวจะเสียเชิงชาย "ไม่ได้คนนี้เป็นเมียชาตินี้กูก็จะขอโสดไปตลอดชีวิต"

จ้าวฮั่นและจ้าวฮานได้แต่เหลือบมองตากันอย่างอับจนหนทางให้จ้าวฮายนั้นตัดใจจากเจนซี่ได้เสียที ก่อนจะพากันเดินเข้าไปกอดคอฝาแฝดคนที่สองอย่างปลอบใจ

ด้านเจนซี่ที่ได้ทำการนัดกับศุภชัยเอาไว้ในช่วงสายๆก็ได้เดินทางมาศุภชัยด้วยตัวเองตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้

"มาขอคีย์การ์ดสำรองห้องคุณศุภชัย ศิริบรรเชิงค่ะ" เมื่อมาถึงแผนกต่อนรับเธอก็แจ้งถึงจุดประสงค์ของตัวเองในทันที

"ขอโทษทีนะคะ ทางคอนโดของเราไม่มีชื่อของผู้เช่าที่ชื่อว่าศุภชัย ศิริบรรเชิงเลยค่ะ" พนักงานต้อนรับของคอนโดหรูย่าชานเมืองนครศรีธรรมราชเอ่ยบอกด้วยท่าทีมั่นใจในความจำสมองของตัวเอง

"แต่คุณดูสิคะ พี่ไชน่าเขาแชร์โลเคชั่นเอาไว้ว่าเขาพักอยู่ที่นี่" เจนซี่เถียงเสียงแข็งก่อนจะยื่นสมาร์ทโฟนเครื่องหรูไปด้านหน้าจนมันแทบจะชิดกรอบแว่นสี่เหลี่ยมของพนักงานสาว

"นี่ไงคะรูปของเขา"

"ต้องขออภัยด้วยจริงๆ นะคะคุณผู้หญิง ดิฉันทำงานเป็นพนักงานต้อนรับในคอนโดแห่งนี้มาแล้วเกือบ20ปี และต้องขออภัยที่ต้องยืนยันในสิ่งที่คุณไม่อยากได้ยินอีกครั้งแบบชัดๆ ว่าบุคคลหน้าตาในรูปนี้ไม่ได้เป็นหนึ่งในผู้เช่าคอนโดของเราอย่างแน่นอนค่ะ"

"หน้าตาก็ดูเป็นคนดี เสือกเป็นสิบแปดมงกุฎเอาซะได้" เจนซี่ฟาดมือลงพวงมาลัยอย่างแรงด้วยความโมโหในขณะที่รถกำลังติดไฟแดง

อันที่จริงวันนี้เธอมีนัดถ่ายพรีเวดดิ้งกับลูกค้าที่ว่าจ้างมาจากอำเภอร่อนพิบูลย์ หากแต่ก็กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อจู่ๆช่างแต่งหน้าอย่างศุภชัยก็หายเข้ากลีบเมฆไปพร้อมด้วยเงินเดือนล่วงหน้าถึงสามหมื่นบาทด้วยกัน

"แถมยังทิ้งโลเคชั่นปลอมไว้ให้กูอีก มึงนะมึงอีกระเทยหัวหงอก อย่าให้เจอนะแม่จะจับถอกจนใช้งานไม่ได้เลยคอยดูสิ"

Rrrr

"เฮ้อ!" เมื่อเห็นว่าสายเรียกเข้าที่โทรเข้ามานั้นเป็นลูกค้าที่ได้ทำการนัดแนะกันไว้ เจนซี่เองก็ถึงกับทอดถอนใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างคนอับจนหนทาง

Rrrr

'ค่ะ สักครู่นะคะใกล้จะถึงแล้วค่ะพอดีรถติด'

'ขอโทษด้วยนะคะช่างเจนที่ทำให้คุณต้องเสียเวลา พอดีว่าที่บ้านตอนนี้น้ำท่วมหนักมากเลยค่ะ พอจะเป็นไปได้ไหมคะที่จะเลื่อนออกไปก่อน จะให้ทางเราจ่ายค่ามัดจำมากกว่าเดิมก็ได้ค่ะ นะคะ'

'อุ๊ย อย่างนั้นเดี๋ยวเจนจะจัดพวกถุงยังชีพเข้าไปให้นะคะ คงลำบากแย่เลย ส่วนเรื่องถ่ายพรีน้ำลดเมื่อไหร่เจนยินดีถ่ายให้ฟรีค่ะ ฟรีทุกอย่าง'

'ประเสิรฐแท้ๆ ขอบคุณนะคะ ขอบคุณค่ะ ยังไงต้องก็วางสายก่อนนะคะน้ำกำลังไหลเข้ามาในบ้านอีกแล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ขอบคุณจริงๆ สวัสดีค่ะ'

'สวัสดีค่ะ'

"ฟู่!" เจ้าของใบหน้าหวานวัย38ปีพ่นลมออกปากด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยๆ โชคชะตาก็ยังไม่เล่นตลกกับเธอมากจนเกินไป "ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณคุณ"

ปี๊ป!

"ขอโทษทีค่า" เสียงหวานตะโกนลั่นรถอย่างลืมคิดไปว่าคนขับรถคันข้างหลังนั้นคงจะไม่ได้ยิน ก่อนจะค่อยๆ ออกรถอีกครั้งเมื่อสังเกตได้ว่าไฟเขียวกระพริบขึ้นมาได้สักพักใหญ่ๆ แล้ว

"ลัล~ลัล ลา" เสียงหวานฮัมเพลงออกมาอย่างสบายอกสบายใจขณะที่สองเท้าเล็กก็ยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป

"ถือว่ากูให้มึงไว้อมตอนตายก็แล้วกันอีกระเทยหัวหงอก" แต่พอนึกถึงหน้าใสซื่อของศุภชัยก็พาลจะทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง

"กลับมาให้กูตบสักทีแล้วกูจะไม่ลืมบุญคุณมึงเลยอีหัวไชเท้า!"

หลังจากที่เหตุการณ์ที่ตั้งท่าจะวุ่ยวายได้จบลงด้วยดีเจนซี่จึงแวะเข้ามาในซุปเปอร์ของเพราะรักเพื่อจัดหาข้าวสารอาหารแห้งไปช่วยเหลือลูกค้าคนดังกล่าวตามที่เธอสัญญาเอาไว้

"ผ้าอนามัย ใช่! เอาผ้าอนามัยเผื่อไปด้วยดีกว่า แล้วอะไรอีกดีนะ" เสียงหวานๆพึมพำอยู่คนเดียงอย่างใช้ความคิด เมื่อมันใจว่าไม่มีอะไรขาดเกินแล้วเธอจึงหันไปเรียกพนักงานให้มาช่วยเข็นของที่อยู่ในรถเข็นร่วมยี่สิบกว่าคันในทันที

"ย้ายบ้านหรือไงยะ" 'เพราะรัก ศรันย์ติณห์ยคุณ' เพื่อนสาวรุ่นน้องคนสนิทของเจนซี่ที่บังเอิญเข้ามาตรวจความเรียบร้อยในซุปเปอร์วันนี้พอดีเอ่ยทักเธออย่างแซวๆพร้อมเผยรอยยิ้มอ่อนหวาน

"เปล่าจ้านาง ซื้อไปจัดถุงยังชีพให้ลูกค้าที่อำเภอร่อนพิบูลย์น่ะ" เจนซี่ว่าตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งกลับไป

"งั้นฉันจะให้พนักงานไปช่วยจัดนะ ไม่ต้องคิดเงินถือเสียว่าช่วยๆคนบ้านเดียวกัน" เพราะรักกล่าวก่อนจะเอ่ยเรียกพนักงานที่กำลังช่วยกันเข็นรถให้พากันเข็นออกไปตรงทางออกของซุปเปอร์

"จิตใจดีอย่างนี้นี่เองน้องเมถึงหลงหัวปักหัวปำ" เจนซี่เอ่ยถึง 'เมทัล ดีล รีฟาร์โต' ผู้ซึ่งเป็นสามีของเพราะรักอย่างนึกอิจฉาที่เมทัลนั้นทั้งรักทั้งหลงเธออย่างกับอะไรดี

ต่างจากเธอที่ไม่มีใครผ่านเข้ามาในชีวิตเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่เข้าสู่วัยสามสิบปลายๆ

"ก็เปิดใจให้ใครสักคนสิคะ" เพราะรักว่าอย่างนึกเห็นใจเจนซี่อยู่ลึกๆ ในวงคนในอย่างครอบครัวของพวกเธอนั้นล้วนแต่รู้ดีว่าที่เจนซี่ต้องครองโสดมาตลอดหลายปีนั้นเป็นเพราะอะไร

"เปิดปุ๊บ หายปั๊บ" เจนซี่ว่าอย่างเศร้าๆ ก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เสียทีเดียวว่าใครเป็นต้นเหตุให้ผู้ชายที่ผ่านเข้ามาหนีหายไป เพียงแต่เธอทำอะไรเด็กคนนั้นไม่ได้ก็เท่านั้นเอง

"ถามจริง ทำไมแกถึงไม่ยอมเปิดใจให้ไอ้ฮายมัน" เพราะรักเอ่ยถามอย่างจริงจังแม้รู้ว่าตัวเองจะไม่มีวันได้คำตอบเพราะเจนซี่นั้นเป็นคนปากแข็งยิ่งกว่าหิน

"ฉันต้องไปแล้ว" เจนซี่เลือกที่ตัดบทสนทนาระหว่างเพื่อนรักเอาไว้เพียงแค่นั้นในทันทีที่เพราะรักเอ่ยถึงชื่อผู้ชายคนนั้นขึ้นมา

อันที่จริงไม่ใช่แค่กับเพราะรักหรอก หากใครก็ตามที่ถามว่าทำไมถึงไม่รักเด็กคนนั้นเธอก็จะเดินหนีออกไปทันทีเช่นเดียวกัน อย่างไม่นึกสนใจว่าใครคนนั้นจะหาว่าเธอไม่มีมารยาทหรือไม่

เธอมีเหตุผลของเธอที่จะไม่รับรัก และเหตุผลข้อนั้นมันก็ทำให้เธอเจ็บปวดในทุกครั้งที่เธอเอ่ยหรือคิดไปถึงมัน

เธอมีเหตุผลของเธอที่คนอื่นที่ไม่ใช่เธอไม่มีวันที่จะเข้าใจ...

ไม่ใช่หัวไชเท้าหรอก ต้องเรียกว่าเท้าผัวหล่อนไปไชหัวเขาสิถึงจะถูก😆

ว่าแต่เหตุผลข้องน้อนคืออะไรนะ ทำไมต้องปวดใจทุกครั้งที่คิดถึงด้วย😢

**ถามว่าดราม่าหรือเปล่า นิดหน่อยค่ะหน่อยเดียวแต่หนักมาก ฮ่าๆ