“วิไปพักเถอะ”
วิมาลาพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย แต่ไหนแต่ไรมา ผัวว่าอะไร เธอก็ว่าเช่นนั้นไม่เคยขัด แม้จะแสนง่วงงุนจากการนอนดึกนัก หลังจากไปออกงานกับคุณพี่มา เพราะไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ตั้งแต่คืนวาน ที่ต้องรับใช้คุณหลวงจนถึงรุ่งสาง แม้จะซาบซ่านถึงใจแบบที่ไม่ได้เจอะเจอบ่อยนัก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ว่าคุณหลวงไปตายอดตายอยากหรือเก็บกดอะไรนักหนา เธอถูกชักชวนเข้าห้องตั้งแต่บ่าย ตลอดทั้งคืนเหมือนไม่เคยได้นอนเลยด้วยซ้ำ เผลอหลับไปกลางอากาศตอนไหนก็ยังไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงไก่ขัน กับแรงเขย่าโยกของเนื้อตัวที่ถูกขี่ควบ กระแทกกระทั้นอยู่
“เหนื่อยมากเลยรึน้องพี่ หน้าแดงเชียว”
“แสงที่ท่าน้ำสลัวเสียขนาดนี้ พี่เห็นด้วยหรือคะ” เพราะเธอเป็นสาวทางเหนือ ห่างไกลเมืองหลวงนัก เรื่องขนบธรรมเนียม การพูดจาก็ต้องมาหัดใหม่ จึงจะสื่อสารกับคนในเรือนรู้เรื่องมากขึ้น ตอนที่แต่งเข้ามาวันแรก เจอหน้าคุณพี่ เธอ
