“เจ้าเรียกข้าว่าอะไร”
“ท่านแม่ทัพ” นางตอบไปอย่างไม่คิดมาก
“เจ้ารู้จักข้า”
แม้ร่างกายของเขายังไม่ฟื้นฟูกำลัง แต่กลับสามารถแผ่ไอสังหารให้คนอยู่ใกล้รู้สึกหนาวเย็นได้และทำให้เสิ่นฉางซีผงะไปเล็กน้อย
“ย่อมรู้จัก” นางเอ่ยออกไป แสร้งทำเป็นไม่รับรู้ถึงไอสังหารที่แผ่
ออกมา พลันนึกดีใจที่ตนเองไม่ได้เอ่ยชื่อนายท่านรองออกมา “เดือนที่แล้วข้าเข้าเมือง นำสมุนไพรไปขายที่โรงหมอ ท่านกลับมาพอดีจึงได้เห็นท่านแม่ทัพบนหลังอาชาและขบวนทหารที่ติดตามท่านกลับมาด้วย”
“อย่างนั้นรึ เห็นเพียงครั้งเดียวก็จำได้”
หญิงสาวลอบถอนหายใจเบาๆ “จากที่นี่กลับเข้าเมืองหลวงใช้เวลาเดินทางครึ่งวัน หากท่านต้องการกลับไปหรือท่านต้องการส่งข่าวให้ใคร ข้าสามารถไหว้วานคนในหมู่บ้านเป็นธุระจัดการได้”
“เจ้าไม่คิดจะติดตามข้ากลับไปอย่างนั้นรึ”
คราวนี้เป็นนางที่คิดไม่ถึงว่าเขาจะเอ่ยปากออกมาเช่นนี้ นางได้แต่ส่ายหน้าไปมา แต่เมื่อคิดว่าเขาม
