นิ้วโป้งปัดผ่านริมฝีปากนุ่ม สายตากวาดตามองจากริมฝีปาก ลำคองามระหง ไหล่ลาด ผิวกายละมุนและทรวงอกที่อยู่ในเอี๊ยมสีขาวไข่มุกที่ยามนี้เปียกชุ่มจนเห็นยอดถันสีชมพูราวหยกใส ปลายนิ้วโป้งที่หยาบกระด้างแตะที่ริมฝีปากของนาง ราวกับชั่งใจหรือต่อสู้กับความคิดของตนเองอยู่ นางขมวดคิ้ว แม้ไม่ได้พบกันห้าปี ช่วงที่ไต้ซือซูรักษานางนั้น เขาอยู่ที่นั่นด้วย นิสัยหยิ่งยโสของเขานั้นนางย่อมรู้อยู่เต็มอก แม้เขาไม่ใช่สุภาพชนอ่อนน้อมถ่อมตน ด้วยนิสัยของเขาแล้ว นางเชื่อว่าเขาไม่
ใช่บุรุษจำพวกบ้าตัณหาราคะ คนอย่างสวินเย่ว์ไม่มีวันเป็นเช่นนี้แน่ โดยเฉพาะกับหญิงอัปลักษณ์ที่ไม่มีใครสนใจเช่นนาง
“ท่าน...ถูกพิษสินะ”
ถ้อยคำของนางฉุดรั้งสติที่เหลือน้อยนิดของเขาไว้ ร่างที่กำลังโน้มตัวลงถึงกับชะงักไป เขาดึงมือตัวเองกลับ ผงะไปด้านหลังแล้วลุกขึ้นหันหลังให้อย่างรวดเร็ว
‘บัดซบ! นี่เขาเกือบจะทำร้ายสตรีผู้หนึ่งไปแล้ว!’
เพียงเห็นเขาสะ
