หญิงสาวทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม มุมปากอิ่มยกยิ้ม สมเพชทั้งมารดาและพราวฟ้า คนอย่างเธอเหรอจะมีใครปรามได้ หากเธอไม่ยอมก็คงไม่มีทางทำอะไรได้เลย
“เร็วๆ หน่อยพี่เพลีย อยากนอน”
หล่อนซุกหน้าเข้าใต้หมอน พร้อมกับงึมงำบอกกล่าวพราวฟ้า อยากหลับสนิทเพื่อพักร่างกาย หลังอิ่มเอมรสสวาทมาหมาดๆ
หญิงสาวงับประตูเบาๆ เธอเดินทอดน่องกลับห้องพักตัวเอง แต่ก็ไม่วายแวะห้องพระ สถานที่ที่พราวฟ้าคิดว่าสงบที่สุดในบ้าน ห้องที่เธอรู้สึกถึงอ้อมกอดบิดา แม้ท่านจะลาโลกไปแล้ว แต่เมื่อเข้าไปอยู่ในห้องเล็กๆ แคบๆ นั่น เธอรู้สึกว่าท่านยังอยู่ อยู่คอยเป็นกำลังใจให้เธอ
พราวฟ้ากราบพระ เธอนั่งหลับตานิ่งๆ ซึมซับความอบอุ่นที่ค้างคาอยู่ในห้องแคบๆ นี่ ครั้งหนึ่งตอนบิดายังมีชีวิตอยู่ กิจกรรมเดียวที่พราวฟ้าได้ทำกับท่าน คือการก้มกราบองค์พระ และทำสมาธิกันสองคนพ่อลูก แม้ไม่ได้เอ่ยปากพูด เธอก็รู้ว่าท่านรักใคร่ ห่วงใยเธอ ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไร แต่
