“ขนาดนั้น ชมผมขนาดนี้มีรางวัลให้ผมหรือเปล่า”
…ก็คนไข้ของเขาหายดีก็ดีแล้วไง มาเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย !!
สายตาคมที่ตั้งใจมองกันอย่างสื่อความหมาย วรฐิสาแก้มแดงปลั่งซับสีเลือด
คีรพัทธ์โน้มตัวเข้าไปหา จูบบนริมฝีปาก เขาผละออกไปตอนไฟเขียวพอดี
คนถูกจูบยังแก้มซับสีเลือด ส่วนคนจูบยิ้มกว้าง ยิ่งเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอนั่น ดูเหมือนหลังจากได้ตบท้ายด้วยขนมหวานเขาจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
หลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุม แต่ไม่อึดอัดเลย ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าบรรยากาศวันนี้ช่างหวานอบอวลไปกว่าทุกวันเสียด้วยซ้ำ
วรฐิสากำลังคิดว่าจะแก้เขินว่าอย่างไรดี แล้วเธอก็คิดได้
“คุณคีเล่าเรื่องสมัยเรียนให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ”
ท่ามกลางความเงียบ เสียงใสเปิดประเด็น คีรพัทธ์หันมาเลิกคิ้วถามคนที่ยังแก้มแดงอยู่นิดๆ เป็นเชิงว่า ‘อยากฟังจริงเหรอ’
พอเห็นคนตัวเล็กพยักหน้า คุณหมอจึงเริ่มเล่าสตอรรี่ของตัวเองตั้งแต่เป็นนักศึกษาแพทย์
