“งั้นหนูไปก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่” มาหยาเอ่ยลา รีบโผเข้ากอดและหอมแก้มบิดามารดาก่อนจะขึ้นรถ เธอโบกมือลา พร้อมยิ้มสดใสส่งไปให้ทุกคน พอรถเคลื่อนออกมาแล้วก็ถอนใจอย่างโล่งอก
“ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่รู้ว่ารินโกหกเพื่อช่วยหยา ต้องโดนดุแน่ๆ เลย” ดารินพูดอย่างเป็นกังวล
“ไม่รู้หรอกจ้ะ ทุกอย่างเป็นความลับ”
“อาหมอจะตามมาตอนไหนจ๊ะ”
“สักพักจ้ะ เดี๋ยวก็มา”
“ทำยังกับจะหนีตามกันไปอย่างนั้นแหละ” ดารินพูดขำๆ แต่ก็นั่นแหละ จะบอกไปตรงๆ ก็ไม่ได้ จะพูดว่าเขื่อนกับมาหยามีความสัมพันธ์กันเช่นไรนั้นก็พูดยากเพราะทั้งสองไม่ได้เป็นแฟนกัน มีสถานะนับถือกันแค่อาหลานแต่เพื่อนรักของเธอนี่สิคิดเกินเลยกว่าอาหลานเป็นโยชน์เชียว
ดารินเองก็ไม่แน่ใจว่าเขื่อนคิดเช่นไรเหมือนกัน ท่าทางของเขื่อนเองก็เหมือนไม่ได้คิดกับมาหยาเพียงแค่หลานสาวข้างบ้าน เพราะทั้งใส่ใจดูแลสารพัด แถมยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอีก เธอโตมากับมาหยาจึงรู้ดีว่าไม่เค
