บทที่ 30
คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจความเจียมเนื้อเจียมตัวของเธอ เห็นทีเขาคงต้องรีบรวบรัดเธอเสียแล้ว ขืนปล่อยให้เป็นอิสระ เธออาจจะบินหนีเขาไปเพราะคิดแต่ว่าตัวเองไม่เหมาะสม
“ถ้าแนนพูดเรื่องนี้อีก พี่จะถือว่าแนนดูถูกหัวใจของพี่นะ” ขู่เสียงเข้ม
“แนนขอโทษค่ะ”
เขาพอใจเมื่อเธอยอมสำนึก “หิวข้าวหรือยัง”
“ยังค่ะ แต่ถ้าพี่ใหญ่หิวเราออกไปเลยก็ได้” ตอบพร้อมกับเดินไปจูงกระเป๋าของตัวเองไว้
“จะไปไหน”
“กินข้าวไงคะ กินเสร็จแนนก็จะกลับบ้านเลย จะได้ไม่ต้องกลับมาเอากระเป๋าอีก”
ภพธรยกมือลูบปากตัวเองเบา ๆ สายตามองมือเล็กที่จับหูกระเป๋าล้อลาก ชั่วอึดใจจึงค่อยเดินไปดึงมือเธอออก จูงไปนั่งที่โซฟาตัวยาว หน้าจอทีวีขนาดห้าสิบนิ้วด้วยกัน
“พี่ไม่ให้แนนกลับไปไหนทั้งนั้น เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่จนกว่าจะถึงวันที่แนนต้องกลับไปทำงานที่ลาว” เขาจับมือที่กระตุกกลับไว้แน่น มองสายตาหวาดหวั่นด้วยสายตาจริงจัง “พี่ไม่ได้
