บทที่ 25
เจมีน่าโต้กลับอีกฝ่ายด้วยท่าทางสุขุมราวผู้พิพากษาที่นั่งว่าความบนบัลลังก์ เจตนาให้คนสอดรู้สอดเห็นที่เดินช้าอย่างกับเต่าเป็นง่อยได้ยินกันด้วย
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้หญิงหน้าตาดีอย่างเธอจะหน้าหนาขนาดนี้”
“ฉันคิดว่าหน้าฉันบางกว่าคุณมากนะ ถ้าคุณมั่นใจว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของสามีฉันคุณก็ควรจะไปคุยกับเขา ไม่ต้องมาเล่นลูกไม้แบบนี้กับฉัน เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงหูเบา แค่โดนคุณพูดใส่ไม่กี่คำก็ยอมยกสามีให้หรอกนะ ไปสิไปคุยกับเขา วันนี้ฉันจะยอมใจกว้างให้คุณกับเขาได้คุยถึงความหลังกันสักวัน” พูดจบก็เชิดหน้าเดินจากไปราวกับนางพญา
เธอไม่ได้กลับเข้าไปในงานที่มีสามีรออยู่ แต่เดินออกจากโรงแรมและเรียกรถแท็กซี่ตรงกลับโรงแรมที่พักทันที ทันทีที่ขึ้นไปนั่งในรถความทระนงของเธอก็มลายหายไปจนสิ้น น้ำตาแห่งความวิตกหวาดหวั่นไหลอาบแก้ม ร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อายคนขับรถสักนิด
โชคดีเหลือเกินที่เธอไม่เลือกพักที่โร
