หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จแล้วสืออู๋เฉินก็เตรียมตัวจะออกไปทำงานที่แปลงนารวมโดยหารู้ไม่ว่าเรื่องปวดหัวครั้งที่2 ของวันกำลังจะตามมาอีก
“หรงหรง ขึ้นไปนอนต่อเถอะ ดูท่าจะยังนอนไม่พอ พี่บอกแล้วว่าไม่ต้องหักโหม ต้องดูแลสุขภาพให้ดี” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นห่วงเป็นใย ใครจะมองว่าหญิงสาวที่เขารักขี้เกียจแล้วอย่างไรเล่า ยังไงเขาก็รักของเขา ต่อให้เธอขี้เกียจมากกว่านี้เขาก็จะยังรัก
หยางฟางหรงนึกเอ็นดูชายหนุ่มที่ใจดี ไม่รังเกียจรังงอนที่เธอทำตัวขี้เกียจ แถมยังนอนตื่นสาย หญิงสาวจึงหยิกแก้มเขาไปทีหนึ่ง
“แหม เฉินเฉินน่ารักอย่างนี้ ฉันอดหยิกไม่ได้เลย งั้น เดี๋ยวฉันไปนอนต่ออีกหน่อย แล้วเดี๋ยวตอนกลางวันจะไปกินข้าวด้วยนะ” พูดจบหยางฟางหรงก็ทำท่าจะเดินขึ้นกระท่อมไม้ไผ่ไป
“เฮอะ! เพิ่งเคยพบเคยเห็น คนอะไรขี้เกียจตัวเป็นขนซะอย่างนั้น สายป่านนี้คนอื่นเขาเตรียมตัวไปทำงาน แต่นี่แม่ฟางหรงคนนี้เตรียมตัวไปนอน ฉันละไม่เข้าใจ
