“ถามจริง ๆ คุณต้องการอะไรกันแน่คะ”
“พี่ขี้เกียจอธิบายอะไรอีกหลายอย่างเพราะมันไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่พี่ว่าเรามาค่อย ๆ เริ่มต้นกันใหม่ดีกว่านะมิ้งค์ พี่คิดว่า...พี่น่าจะชอบเรา”
“...”
“พอจะเข้าใจแล้วใช่ไหม”
“คุณกำลังแกล้งฉัน” ฉัน...ฉันไม่เชื่อที่เขาพูดหรอก ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเชื่อถือคำพูดของเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว
เขานี่นะน่าจะชอบฉัน เหอะ! จะให้ฉันมั่นใจได้ยังไงในเมื่อขนาดตัวเขาเองยังใช้คำว่า น่าจะ เลย
“พี่ไม่ได้แกล้ง”
“กินข้าวดีกว่าค่ะ”
“ไม่เชื่อสินะ”
“แน่นอนค่ะ”
“หึ ๆๆ ไม่เป็นไรแค่ต่อไปเราไม่ดื้อมากอย่างที่ผ่านมาแล้วพี่ก็เลิกพูดจาไม่ดีกับเราก็พอเดี๋ยวทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้นเอง”
“ชามนี้เรียกแกงอะไรนะคะ แกงโฮะใช่รึเปล่า” ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจคำพูดเขาแล้วถามเรื่องชื่ออาหารหน้าตาเฉยซะเลย
“อื้ม พี่สร้อยทำแกงโฮะอร่อยนะลองชอมดู แต่ไม่รู้จะถูกปากเรารึเปล่า” โอเคค่ะเปลี่ยนเรื่องแล้ว จบ
ฉัน
