“อ่าส์! มิ้งค์! เธอรู้ไหมว่าฉันไม่เคยยอมให้ใครเอาแต่ใจกับฉันนอกจากขวัญเอย แต่ตอนนี้เธอกำลังดื้อกับฉันมากกว่าที่ขวัญเอยเคยดื้อใส่อีกนะ เธอแม่งเป็นอะไรนักหนาวะทำไมต้องดื้อกับฉันทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน แล้วฉันแม่งเป็นห่าอะไรทำไมต้องมายอมเธอด้วยวะ!”
“...ฉันจะไปรู้กับคุณเหรอคะ”
“...” พอบอกไปตามความจริงเขาก็หันมามองตาขวาง
“อะไรล่ะคะก็ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณเป็นห่า เอ่อ เป็นอะไร” เกือบไปแล้วมิ้งค์เอ้ย
“แม่ง” เขาสบถออกมาเบา ๆ แล้วก็หันกลับไปขับรถแถมยังขับเร็วมากด้วย
“คุณ ๆ ขับช้าลงหน่อยได้ไหมเนี่ยจะขับอะไรเร็วขนาดนี้”
“เงียบซะ”
“เอ้า! จะเงียบได้ไงก็ฉันกลัว ขับช้า ๆ เลยถ้าขับไม่ช้าฉันจะ ว้าย!”
บรื๊น!!!
“คุณ!” ยิ่งพูดยิ่งเหยียบรถใส่มันใช่เรื่องไหมเนี่ย!
“ถ้าเธอไม่หุบปากฉันจะขับให้เร็วกว่านี้”
“...ว่าฉันดื้อแต่คุณน่ะทั้งโคตรดื้อทั้งโคตรเอาแต่ใจเลย!”
“อ่าส์!” เขาพ่นลมหายใจออกมาด้วยความหงุดห
