ติ๊ง!
Kwanaoei : แก
Ming : ว่า
ก๊อก ๆๆ
อ้าว! ส่งข้อความมาทำไมนะถ้าอยู่หน้าห้อง
ฉันรีบวางโทรศัพท์แล้วดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงจากนั้นก็เดินไปที่ประตูทันที
กริ๊ก!
แอด~
“ว่าไง...แก~”
หมับ!
“...มีอะไรคะ” ไม่ใช่เพื่อนแต่ว่าเป็นพี่ชายเพื่อนต่างหาก สี่ทุ่มครึ่งแล้วมาเคาะห้องทำไม แล้วมีอะไรถึงต้องมาเคาะเวลานี้ ที่สำคัญหน้าตาเขาดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แถมยังเอามือมาดันประตูไว้ไม่ให้ฉันปิดอย่างกับรู้ใจ
อย่าบอกนะว่าจะมาหาเรื่องอะไรฉันอีก แต่วันนี้ก็ยังไม่ได้ทะเลาะหรือเถียงกันแบบจริงจังเลยนะคะ
“เราชอบพ่อเลี้ยงกวินเหรอ?”
“คะ?” ฉันได้ยินแต่ที่ฉันพูดแค่นี้เพราะฉันกำลังอึ้งกับคำแรกที่เขาพูดออกมาต่างหากล่ะ
“พี่ถามว่าชอบพ่อเลี้ยงกวินใช่ไหม” เขาย้ำคำพูดไม่ต่างจากเดิมแถมยังช้าและชัดเจนมากกว่าเดิม ที่สำคัญความอารมณ์ไม่ดีก็น่าจะพุ่งขึ้นจากเดิมด้วยเช่นกัน
“บะ บ้า! ฉันจะไปชอบพ่อเลี้ยงกวินได้ยังไงเพิ่
