“เพื่ออะไรคะ เพราะมายท้องนี่เหรอคะ” น้ำเสียงสั่นเครือ
“มาย....” เขาส่งมือมาแตะที่หลังมือของเธอ ก่อนจะบีบลงเบา ๆ
“พี่ซัน” เธอเรียกชื่อเขา แล้วโผเข้ากอดหมอซันทันที หัวใจดวงน้อยๆ อ่อนแอเหลือเกิน เธอไม่อาจจะต้านทานความรู้สึกเสียใจที่ถาโถมเข้ามาได้
คุณเลอลักษณ์ที่แง้มประตูเข้ามาดู เห็นทั้งสองคนกอดกันกลม ท่านก็เบาใจ อุตส่าห์ขัดขวางมาตั้งหลายปี สุดท้ายทั้งสองคนก็เลือกที่จะแก้ปัญหาโดยวิธีนี้
‘ปล่อยลูกไปเถอะน่า ให้เขาไปมีชีวิตของเขา ถ้ารักลูก ก็แค่ให้กำลังใจ แล้วมองอยู่ห่าง ๆ คนเรามักเกิดในเส้นทางกรรมของตัวเองที่เคยก่อเอาไว้ทั้งนั้น แล้วมาชดใช้ในชาตินี้’ เสียงตัวของเลอลักษณ์เองที่เตือนสติของตัวเธอเอง
นางปิดประตูลงอย่างช้า ๆ ปล่อยให้หนุ่มสาวได้คุยกัน
หลังจากที่เขาปล่อยให้เธอร้องไห้ระบายความเสียใจออกมาจนพอ ทั้งสองนั่งมองหน้ากันอยู่บนเตียง
“มายจะทำยังไงต่อไป”
“ไม่ทำอะไรทั้งนั้นค่ะพี่ซัน”
